Bargaining at the beach.
Halverwege de ochtend vertrokken we richting strand. Ik nam eindelijk maar eens al mijn lege colaflesjes mee, want dan kon ik tenminste wat statiegeld innen! Ja, ik blijf een Nederlander hè.
Sarah vond een luipaard-beeldje dat ze wilde hebben, en ook ik heb hier mijn laatste souvenirtjes gevonden. Maar nu moest de prijs nog bepaald worden. Nou, dat was een hele happening! Eerst mochten we plaatsnemen op een bankje om te gaan onderhandelen. Grappig, vond ik al, want ik wist al welke kant dit op zou gaan. Mijn setje spullen moest volgens meneer de verkoper 12.400 Keniaanse Shilling gaan kosten. Oftewel: € 124,- Ja doeiiiiiii! Ik lachte er maar om en begon te bieden: 700 shilling. Ik heb een hele tijd zitten onderhandelen, zeker wel een half uur, en uiteindelijk de prijs gekregen die ik wilde. Zo’n 25 euro. Sarah had de hele tijd met open mond naar dit tafereel zitten staren. ‘Oké, jij moet mij echt helpen met dat ding van mij!’, zei ze geschokt. Ze voelde zich alsof we drugs aan het verhandelen waren, hahaha! Ik heb haar luipaard uiteindelijk voor de helft van de prijs gekregen, maar ik was er eigenlijk nog niet tevreden mee. Maarja, Sarah ging ermee akkoord.
Toen we eindelijk weg waren kreeg Sarah een uitbarsting van ongeloof. ‘Je hebt me de leukste dag van deze hele trip bezorgd!’, zei ze tegen mij. Ze kon maar niet geloven dat ik niet toegaf aan die mannen. Maar ook voor mij was dit leerzaam, want ik ben weleens minder standvastig geweest in dit soort situaties. Nu heb ik de juiste tactiek gevonden. Als ze niet willen wat ik bied, zeg ik gewoon dat ik het dan niet neem, en maak aanstalten om weg te gaan. Als ze me niet tegenhouden, was het bod echt te laag. Dan kun je altijd later terugkomen om wat meer te bieden. Ze willen echter liever dat je het wel koopt (tegen een lagere prijs dan ze gehoopt hadden) dan dat je niets koopt. Negen van de tien keer word je dus tegengehouden en krijg je uiteindelijk toch de prijs die je wilt.
Op de tocht terug werden we natuurlijk weer aangesproken door beachboys. Eén van hen was een Masai-krijger. Hij vroeg of ik zijn schild en speer wilde hebben. ‘Yes, for free?’, vroeg ik, en hij drukte de spullen in mijn handen. Whoehoe, for free echte Masai-spullen! Maar natuurlijk wilde hij er uiteindelijk toch geld voor hebben. Ik heb hem in mijn vrolijke bui maar wat gegeven en hij ging akkoord. Ik kreeg er zelfs een gratis ketting bij.
’s Avonds gingen we weer naar de plek ‘where the river meets the ocean’ om te barbequen. Het was weer erg lekker en de anderen hebben nog in de stroming gezwommen. Ik niet, want ik had geen bikini bij me vandaag.
Ai ai ai, laatste verhaal voorlopig!
Internet-tijd again! Mijn stamcafé ligt weer plat, dus ik ben naar een andere op zoek gegaan. Eentje die even goedkoop is, maar beter, voor zover ik gemerkt heb! Ik kreeg namelijk zojuist een gratis cola omdat ik al langer dan 1,5 uur online ben! :D Ja, het kost tijd, zo'n blog.
Ik heb vandaag ook iets van hout gekocht waarover ik me ernstig zorgen maak. Het is namelijk teak, en ik dacht dat dit niet illegaal was. Maar volgens een van mijn reisgenoten is dit wel illegaal. Whaaaaa! Ik kan het op internet zo snel niet vinden, dus ik weet niet wat ik nu moet doen. Smokkelen = grote boete riskeren, maar ik wil het ook niet zomaar achterlaten. Wie o wie weet raad? Help!
Ik zal even duidelijk maken wat mijn toekomstplannen zijn wat betreft Kenia. Ik vertrek maandag naar Tsavo National Park. Ik blijf daar 10 dagen voor werk en daarna ga ik 3 dagen op safari. Ik ben dus in totaal twee weken weg. Volgend weekend dus geen verhalen. Ik weet niet of ik op zondag terug kom of maandag. Als het zondag is, heb ik nog een internetmogelijkheid. Als het maandag is, waarschijnlijk niet. In het laatste geval is dit mijn laatste Keniaanse bericht denk ik. (Ik heb zakdoekjes besteld die binnenkort bij jullie worden afgeleverd.) Ik vertrek namelijk op vrijdag weer richting huis! Dan zal ik de laatste verhalen vanuit mijn Geldermalsense slaapkamer uploaden.
Uhm, even wat opheldering. Mniek, Erik hoort godzijdank totaal NIET bij mijn kampgedoe. Ik heb zelfs vernomen dat hij bijna naar huis gaat of al naar huis is. Ik heb hem niet meer gezien en dus helaas geen foto van hem meer kunnen maken. Ik geloof dat iemand anders wel een foto heeft dus die ga ik nog proberen te regelen. Ooit.
Sophie, bij deze bied ik mijn oprechte excuses aan voor mijn vulgaire woordgebruik. Ik had jou naam ook bij de alert moeten zetten, denk ik. :P Maar ik heb toch een dikke trend gezet in ons kamp en daar ben ik Lichtelijk Trots op! Ik zal de komende lessen in de thema's feminisme, socialisme, politiek, Balkenende en Bob Dylan geven. Ik weet alleen niet of ze daar wel in geinteresseerd zijn. Ze zijn Engels, weet je wel.
Birthday @ the beach!
In de loop van de ochtend kwamen we terug bij ons hoofdkamp. Ik heb even een nieuw boek uit de kast gezocht en toen was het wachten op het moment dat we zouden vertrekken. Vanwege Becky's verjaardag hadden we namelijk een tafel gereserveerd bij het restaurant naast Aqualand om te lunchen. En we hadden flinke honger!
Op weg naar Aqualand moesten we helaas nog even langs het kantoor om iets op te halen. Dat hadden we beter niet kunnen doen, want 1-maand-gozer Angad, die officieel al uit het kamp vertrokken is, bleek daar te zijn en moest ons iets laten zien. Hij droeg een Camp Kenya-crew T-shirt en vond zichzelf erg belangrijk, want hij had een paar computers in het kantoor gezet zodat we gratis konden internetten. Best aardig enzo, maar we gingen een verjaardag vieren. Maar zijn praatje zou maar 2 minuten duren en dan konden we weg, volgens Angad. Niet dus, want toen we overgehaald waren om naar binnen te gaan reed onze bus weg om andere mensen op te halen. Daar zaten we dan in het kantoor. Anderhalf uur moesten we wachten. Van internetten kwam niet veel terecht, want de verbinding bleef uitvallen en er waren lang niet genoeg computers. Ook bleek een of andere baas van het kantoor, genaamd Henry, lichtelijk geirriteerd op ons te zijn omdat we zo vroeg uit Mwaluganje waren vertrokken. Sorry hoor. Dat hebben wij ook echt zelf bepaald. Want wij zijn de baas over de truck. Not. Beetje kinderachtig dus weer.
Maar goed, het was Becky's verjaardag dus we gingen lol maken! Op het strand hebben we lekker burgers en friet gegeten en ondertussen werd een mooi versierd zitje voor ons klaargemaakt. Dit was een verrassing voor Becky, net als de verjaardagstaart die voor haar was besteld. Toen we allemaal plaats hadden genomen onder de bloemen, kwamen de obers zingend en dansend de verjaardagstaart brengen. Dat was erg leuk, hoewel de taart erg smerig was. Smaakte naar vis namelijk.
De rest van de middag hebben we op het strand vertoefd en 's avonds werden we teruggebracht naar het kamp. Ik was doodmoe en ben weer vrij vroeg gaan slapen.
Rainy day, far away.
Het regenseizoen is begonnen. Vannacht heb ik de eerste stortbuien en donder mogen beluisteren en vanochtend was het kamp een en al nat zand. Het is ook meteen een heel stuk afgekoeld, vooral met de sterke wind hier in de bergen.
Na het ontbijt gingen we weer op gamedrive om olifanten te spotten en te identificeren. Dit moest gebeuren door hun oren na te tekenen. Het regende nog toen we wegreden en de wegen waren lekker modderig. Het duurde dan ook niet lang totdat de truck begon te slippen bij een poging een berg op te rijden. Gassen hielp niet, er ging zelfs iets kapot. Daar stonden we dan in de stromende regen. Gelukkig slaagde de chauffeur er een halfuur later in om de truck te repareren. Een stuk verderop gebeurde het echter weer. Maar een echte Keniaan gaat geen enkele weg uit de weg. Gassen, gassen, gassen, slippen, en doorrijden. Het werkte.
Vraag me niet hoe, maar we zijn uiteindelijk met die megabus bovenop de berg beland. Bij het Mwaluganje Travellers Cafe. Hier hadden we een mooi uitzicht op een kleine waterplas waar vaak olifanten komen. Helaas was uit de aanwezige kilo's poep op te maken dat we ze net hadden gemist. Wel zagen we weer wat everzwijnen en een grote hagedis. Ook op de weg terug zagen we geen olifanten meer. Op de heenweg hadden we er trouwens wel 4 tussen de bomen gespot, maar die konden we niet goed genoeg zien om ze te kunnen identificeren.
Na de lunch kregen we een olifantenpraatje van Steve. Dat was weer interessant. Ik vind olifanten nu nog boeiender dan eerst, want ik heb vandaag geleerd dat ze net zo emotioneel zijn als mensen. Ze kunnen zelfs huilen, met echte tranen enzo! Nooit geweten. Het zijn echt indrukwekkende wezens.
's Middags gingen we weer terug naar de school om bomen te planten. Dit keer was de leraar er ook bij. Een enthousiaste kerel genaamd Musa, die jullie allemaal de groeten doet. Na het groene vingerwerk werd ons uitgelegd hoe de schoolkinderen zeep maken van sommige bomen. Echt Aloë Vera zeep, kennelijk met een genezende werking. Het rook erg lekker en was voor een goed doel, dus ik heb een paar stukken gekocht om de kids te steunen.
Toen we terugreden en we bijna bij het kamp waren (onderaan de heuvel), zagen we opeens weer een groep van acht olifanten. Snel reden we naar het kamp om ze van bovenaf te bekijken. Het was echt supergaaf om te zien hoe ze door de vallei trekken. Ik heb gekeken totdat het kleine stipjes waren. Dat zet het totaal aantal gespotte olifanten op 30. Very lucky, want de vorige groep had er maar 6 gezien, in de laatste vijf minuten van hun laatste gamedrive. Hehehehe.
Morgen gaan we terug naar Muhaka voor een weekendje relaxen en feest. Becky is morgen namelijk jarig, zaterdag Skakatakdag en zondag weer een ouderwetse BBQ!
Vrij onwilligers.
Jaja, weer een goede nacht in the pocket! Sar + tent = 100% match. Hongerig namen we plaats aan het ontbijt. Het liet even op zich wachten, maar uiteindelijk kregen we een special treat: een pannenkoek en een worstje. Helaas was dat het enige wat we kregen. Geen brood, geen cornflakes. Mager ontbijtje dus. Je denkt misschien dat ik niet moet zeiken omdat ik in Afrika ben, maar op zich hebben we wel goeie porties nodig met dat werken in de zon. Beetje jammer dus.
Gelukkig was het werk vandaag niet super calorie-verbrandend. 's Ochtends mochten we fotoalbums maken van onze poepverzameling. Dat was wel geinig, beetje verfen enzo. (Verven?) Beetje kinderachtig ook, maar er zijn kinderachtigere dingen op de wereld, heb ik vandaag ontdekt. Bijvoorbeeld vrijwilligers die naar Kenia komen om te werken en vervolgens uit luiheid geen vinger willen uitsteken. Toevallig. Volgens mij ken ik er een paar.
Een aantal mensen uit mijn groep was namelijk te beroerd om na het schilderwerk nog meer papier te maken. Iets dat wel moest gebeuren en waarvoor we hier zijn. Maar nee. Men gaat zitten op de luie kont en laat onder luid zuchten en steunen de anderen het werk doen. Zelfde verhaal na de lunch. (Tijdens de lunch lag dit hardwerkende groepje uitgeput te slapen op de grond.) We gingen naar een school hier in Mwaluganje om in de Tree Nursery te werken. Hier worden de boompjes geplant die uiteindelijk als restauratie gebruikt worden in het gebied. We moesten vandaag zakjes vullen met grond, waar we morgen zaadjes in planten. Eerst moest de droge grond gemend worden met water en vruchtbare grond. Zucht. Steun.Oftewel: alleen ik stond te scheppen. Onder het volgende commentaar: ‘Zo, Sandrine heeft er zin in. Staan Nederlanders niet bekend als harde werkers?' Gelukkig gaf iemand anders antwoord: Engelsen staan bekend om hun luiheid. Surprising. Ook bij het zakjes vullen niets dan gezeur. Vieze nagels, enge beesten, teveel zakjes, wil terug naar Muhaka, blablabla. Ik snap het niet, en ik kan er niet zo goed tegen. Wat kom je hier dan doen?!
Na de boomkwekerij bezigheden dronken we wat in het kamp en gingen vervolgens op de gamedrive die we nog tegoed hadden. Want ja, de truck is gerepareerd! Dit was weer supergaaf. We zagen eerst een aantal zwijnen, hert-achtige dieren en later reden we verder om naar de zonsondergang te kijken. Deze tocht werd halverwege onderbroken, want we zagen een olifantenfamilie vanuit de verte recht op ons aflopen! Whoehoe! We zijn een paar keer op een andere plek gaan staan om ze beter te bekijken. We hebben er uiteindelijk 14 kunnen tellen, waaronder een paar piepjonge babyolifantjes. Helaas moesten we in de truck blijven en mochten we niet te dichtbij komen. Maar toch, het is geweldig om zo'n familie in het wild te zien lopen. Ik kan niet wachten tot de echte safari!
Lekker met poep spelen!
Heeeeeeeeeeerlijk geslapen, de beste nacht tot nu toe. Toen ik dit aan het ontbijt meldde, dacht men dat dit sarcastisch bedoeld was. Ik was de enige. De rest had het te warm, te scheef, en meer van die smoesjes. Pfff. Zijn gewoon geen kamperen gewend!
Onze ochtendklus was het verstevigen van de weg voor het komende regenseizoen. Geulen graven langs de rand en de weg zelf levellen en ophogen. Eindelijk weer eens wat fysieke inspanning en ouderwets zweet. Na de lunch (die hier echt 2,5 uur duurt) liepen we naar de maingate om het leukste werk te doen. Poeppapier. Eerst worden de verzamelde kilo's ‘elephant dung' gekookt. Vervolgens wordt dit fijngestampt, samen met oud papier. In een bak water moet ondertussen lijm gemengd worden. En dan komt het: handjesvol poepmengsel erbij! Eindgerecht: bruin-grijze drab met stukjes. Met een rechthoekig zeef-achtig raam en een frame moesten we de drab uit het water scheppen en omgekeerd op tafel leggen. Met een spons haalden we het overtollige water weg en voilà : a piece of shit! Dit hebben we de hele middag gedaan totdat we geen ruimte meer hadden. Laten drogen, en morgen wat moois van maken.
Eind van de middag zouden we weer op gamedrive gaan om naar de zondsondergang te kijken, maar de truck was kapot. Hopelijk kan dat morgen wel. In plaats van de geplande gamedrive kregen we Swahili-lessen en een quiz over dieren en Kenia. Allemaal rond het kampvuur en weer erg leerzaam. Hoewel ik nu niet echt meer kan herinneren wat ik allemaal geleerd heb. Nouja, het was gezellig. Al was het alleen maar vanwege de teamindeling en de dierengeluiden die we maakten als we een antwoord wisten.
Om 9 uur ging het licht uit, maar het was niet eens zo donker. Je kon nog steeds over de vallei uitkijken onder het genot van hyena-gekrijs in de verte. Het is supergaaf om hier te zijn.
Op naar Mwaluganje!
De tassen zijn gepakt, om 8:30 vertrokken we naar Mwaluganje Elephant Sanctuary. Na een stuk rijden kwamen we eindelijk in een ander Kenia dan we tot nu toe gewend waren. Van de palmbomen en het strand naar de bergachtige landschappen. We redden onderweg door een supermooie omgeving: rode zandwegen, groen gebergte en helderlauwe lucht. Ik heb dus weer flink wat met mijn camera geklikt.
Op een van de bergtoppen ligt ons kamp. Er is een gemeenschappelijk overdekt gedeelte, 2 toiletten, 3 jungledouches en tenten om in te slapen. Als je de tent openritst, kijk je uit over de vallei, de bergen en een gedeelte van het Sanctuary-gebied. (Dat is heel groot.) Met een beetje geluk kunnen we hier ook olifanten zien lopen, dus hopelijk gaat dat nog gebeuren.
Na een introductie gooiden we onze spullen in de tenten en kregen we lunch. Na de lunch werd ons nog wat meer verteld over het werk en het programma van deze week. Daarna kregen we alweer pauze, want we konden pas aan het eind van de middag op gamedrive. De rest van de dag is het hier te warm voor en is de kans maar heel klein dat je dieren tegenkomt.
Om half vijf vertrokken we dan op gamedrive. Met onze monstertruck berg op, berg af, door de vallei, op zoek naar olifanten en andere schepsels. Al vrij snel spotten we een olifant bij de rivier. Het was een grote, mannelijke olifant, die waarschijnlijk al zo'n 60 jaar oud was. Het was een van de mooiste dingen die ik ooit heb gezien. Een grote, Afrikaanse olifant, met huge oren en slagtanden, midden in het groen nog geen kilometer van ons kamp vandaan. Supervet om eindelijk een olifant in het wild te zien, in plaats van achter dierentuinhekjes.
Onderweg hebben we ook nog een aantal everzwijnen (zoals Pumba), elanden en allerlei gekleurde vogels gezien. Helaas kwamen we geen andere olifanten meer tegen, behalve 2 olifanten in de verte. (Twee grijze stipjes.) Te ver weg om een foto van te maken.
De Elephant Sanctuary is echt een heel mooi gebied. Vanuit ons kamp kun je al heel ver kijken, over de vallei en naar omliggende bergen, maar dit is nog maar een klein gedeelte van het hele gebied. 's Avonds waait het wel erg hard, waardoor de hele tent heen en weer schud. Mijn tentdeur is aan één kant al los gewaaid. Ik heb er maar een steen op gelegd.
Morgen beginnen we echt aan het werk: papier maken van olifantenpoep. Hiervan worden weer boekjes e.d. gemaakt die als souvenir verkocht worden om de Sanctuary te sponsoren. Verder heb ik vandaag nog wat interessante dingen over olifanten geleerd. Ze schijten 6 kilo per keer en eten 300 kilo voedsel per dag. Maar 44% daarvan blijft in hun lichaam, de rest poepen ze uit. Daardoot is hun ‘dung' ook niet zo vies volgens begeleider Steven. De Masai gebruiken het zelfs als medicijn. Verder wordt het mannelijke geslachtsdeel van een olifant ook wel ‘The Fifth Leg' genoemd. Dit is te danken aan de lengte (erg lang), het gewicht (27 kilo) en het aantal spieren (meer dan 1000). Weer wat geleerd.
Tja, wat valt hier nou over te zeggen...
Vannacht zijn we met zijn allen uitgegaan in Shakatak. Ik ging dit keer mee, want ik ben weer helemaal gezond. Men had ‘s middags nog wat alcohol gekocht, aangezien het oorspronkelijke plan weer tot in de kleine uurtjes liep. Daar kwam uiteindelijk niets van terecht.
Mijn avond begon met een poolwedstrijdje tegen Kat. Regel: als ik een bal pot drinkt Kat, als Kat een bal pot drinkt Kat. Resultaat: Kat al dronken voordat we Shakken gingen attacken. Het was allemaal erg gezellig dit keer; niemand heeft zich misdragen. In Shakatak hebben we met zijn allen de dansvloer onveilig gemaakt, tussen de oude (vieze, blanke) mannetjes met de jonge Keniaanse vermoedelijke prostituees. Om 1:00 uur namen we de truck naar huis. (Gratis vervoer.) Iedereen was toen al zo moe en bezweet dat er niets meer van doorfeesten terecht kwam.
De zondag was verder een chilldag. Ik heb mijn derde boek uitgelezen op het strand en ben met een paar meiden nog naar een winkeltje gegaan. Op het strand kwamen we nog parachutespringers tegen waar we even wat informatie aan hebben gevraagd. Het bleek duurder te zijn dan de 8000 shilling die ons was verteld, dus daar moeten we nog even achteraan. Als het niet te duur is, wordt skydiven mijn volgende avontuurlijke activiteit! Hopelijk eindigt dat niet in een teleurstelling, dit keer.
Na het eten wilden we een kampvuur, dus die moest gemaakt worden. Aan mij de taak, maar Kat wilde zichzelf eerst even bewijzen door de strijd met mij aan te gaan. Na haar vuurtje wat 3 minuten bleef branden maakte ik er eentje die de rest van de avond aan bleef. Ik denk dat ik gewonnen heb.