Iets met pijpen.
Oma is vandaag jarig! Dat is het eerste wat ik dacht toen ik vanochtend wakker werd. (Toen was het bij jullie nog heel vroeg!) Natuurlijk heb ik daar een telefoontje voor geregeld. Het was echt leuk om iedereen op de achtergrond te horen roepen. En om te horen dat jullie mijn verhalen lezen, want ik steek er uiteraard veel tijd (en geld) in! Echt tof trouwens al die reacties, heel motiverend om meer te schrijven.
Vandaag was het de derde dag Primate Research. We begonnen met het doorzagen van ongeveer 4 meter lange plastic buizen. En nee, niet in stukken. In de lengte. Met een nagelvijl-formaat zaagje. Deze buizen worden namelijk om de hoogspanningskabels gedaan zodat de apen niet geëlectrocuteerd worden. Het was best een vermoeiend werk, en het gaat waarschijnlijk tien keer sneller met een machine, maar ik vond het echt leuk om te doen. Lekker zagen! Maar ik was volgens mij de enige die het niet erg vond. Er zit één meisje in mijn groep, en zij is echt een f*cking zeikerd. Ik heb vandaag in totaal 9 pijpen doorgezaagd en zij hooguit 1,5. Ze zit ook steeds zo verwaand om zich heen te kijken en is na 5 seconden al moe. (En gaat dan om ijs zitten zeuren.) Ik snap echt niet waarom zulke mensen meedoen met dit programma. Gatverdamme.
Na het pijpwerk (sorry) heb ik nog een apenhok schoongemaakt en hebben we een soort bollen van papier maché gemaakt. Hier wordt voedsel in gestopt wat de apen zelf moeten zoeken. Ze mogen absolut niet direct gevoerd worden. Ze zien jou dan namelijk als iemand die onder hen staat (qua hiërarchie) en die wacht op restjes voedsel die zij niet meer hoeven. Ze zijn dan gewoon dominant over jou in hun ogen.
We zijn in de pauze ook even naar het strand geweest en daar hebben we wat foto's genomen van de groep rennend in de zee. Er lopen daar ook van die beachboys die dingen verkopen, en die zijn soms lastig af te schudden. De nieuwste techniek is dat ik Nederlands tegen ze ga praten en dat we zogenaamd geen Engels begrijpen. Het werkt wel aardig. :P
Op de terugweg heb ik weer genoten van kinderen die achter de bus aan renden. Dit keer heb ik ze ook gefilmd dus dat kan ik thuis laten zien. Toen we bij het weeshuis kwamen gaf ik een kind een high-five vanuit de bus, waarna ze opeens allemaal naar mijn hand gingen springen. Ze zeiden ook ‘high-five' in het Swahili, maar ik ben vergeten wat dat was. Hopelijk kom ik daar nog achter. Verder heb ik nog een Keniaan uit het kamp genaamd Sam een paar Nederlandse woorden geleerd. Hij kende er al een paar, waaronder ‘houdoe'. Ik heb hem maar meteen gezegd dat hij dat woord onmiddelijk moet vergeten.
Olifantenpizza's
Ik heb slecht geslapen dus ik voel me zwak en duizelig. Na 4 toastjes jam en een fles water gingen we weer op weg naar ons apenwerk. Vandaag stond ‘desnaring' op het programma. We moesten dus in de jungle ‘snares' weghalen. Dit zijn een soort ijzerdraadjes met een lus, die als val dienen voor apen. Ik denk dat die door jagers zijn neergelegd. Leuk idee om ze weg te halen, maar ze zijn haast onmogelijk te zien! Stel je allerlei takken voor en zand, waartussen jij een bruin flinterdun ijzerdraadje moet vinden. We kropen letterlijk op onze knieën over de grond terwijl er takken in ons gezicht sloegen. Best grappig op zich, maar wel heel warm. (Het was in de brandende zon.) Gelukkig had ons groepje een begeleider met hele goede ogen, waardoor wij uiteindelijk 24 snares losgehaald hebben. Het is mij nog steeds een raadsel hoe hij die dingen zag. Soms wees hij er eentje aan en zag ik hem nog niet hangen! Toen we deze ativiteit 2 uur lang hadden volgehouden, gingen we nog even apen kijken en daarna naar de supermarkt. Ik heb een of ander voordeelpak mariakaakjes ingeslagen dus nu kan ik tussendoor ook wat snacken.
Op de terugweg haalden we ook de groep op die deze week bij het weeshuis werkt. Dat is altijd erg leuk. Er gaat namelijk een hele hobbelige rit (met insectennekken) aan vooraf en als we er zijn komen alle kinderen naar de bus rennen. De vrijwilligers die er vervolgens aankomen zien er zo mogelijk nog smeriger en nog bezweter uit dan wij al waren. Dat heb ik dus nog in het vooruitzicht.
Vanavond gaan we uit eten, want een jongen uit de groep, genaamd Dan, is jarig. Ik zit nu te wachten tot ik kan douchen maar ik hoorde net dat het water weer op is. We'll see.
Yes, ik ben weer schoon. We zijn uit eten gegaan bij een restaurant aan het strand. Bijna iedereen nam pizza, waarbij je uit small, medium of large kon kiezen. (De large-versie kostte hooguit 8 euro.) Er waren natuurlijk weer mannen die een large bestelden, en dat is waarschijnlijk de laatste keer dat ze dat doen. De pizza's waren namelijk echt mammoetformaat, serieus. Nog breder dan de jongens zelf! Het was echt grappig, vooral omdat ik zef al moeite had met mijn medium. (Die twee keer in de large-versie past.)
De taxirit naar en van het restaurant was ook een belevenis. Die chauffeurs hier crossen echt met 120 km/uur door de straten (waar ook gewoon mensen langs de kant lopen, je weet wel, met van die waterflessen op hun hoofd) en remmen pas op het allerlaatste moment. Echt raar trouwens: ze rijden allemaal standaard met groot licht aan. Ze doen hem wel uit als er een tegenligger aankomt, maar dat is zo ongeveer pas als we die al drie keer voorbij zijn. Het komt er dus op neer dat je continu in vette lampen kijkt. Echt niet grappig. Verder heb ik nog op de pooltafel gespeeld, maar ik kan het nog steeds voor geen meter.
Sar heeft een soort rokje aan. (Lekker pakkende titel, toch?)
Ik was vroeg naar bed gegaan, want vandaag werd mijn eerste projectdag. Helaas begon de mobiele telefoonvogel weer stipt om 4 uur te iriteren. Ik begin echt te denken dat het beestje slecht is voor mijn oren, want het is een heel hoog en schel geluid. Net als de stoomoven thuis, maar dan kortere piepjes. Vanochtend lagen er worstjes bij het ontbijt, die vrij lekker smaakten. Toch heb ik af en te moeite met het eten. Ik heb echt heel veel honger, maar als ik ga eten word ik misselijk. Ik blijf maar wel genoeg drinken; ik heb vandaag wel 5 liter water achterovergeslagen geloof ik.
We gingen weer met het busje naar ons project: Colobus Trust. Ik geniet echt van die ritjes. Wind in je haar, warmte in je gezicht en de geur van vuur in je neus. Overal hangt die geur. Er liggen ook veel afgebrande stukken hout en brandend hout en afval langs de weg. Ik weet niet of dat door de zon in de fik vliegt of dat mensen het aansteken. Het blijft ook leuk dat al die mensen spontaan beginnen te zwaaien, vooral kinderen. Een beetje een Beatrix-effect krijg je dan. Sommige kinderen hebben nog nooit een wit persoon gezien, dus wij zijn in hun ogen heel bijzonder. Ze willen ons ook altijd aanraken. De volwassenen schijnen te denken dat wij blanken gewoon wezens met veel geld zijn. Ze beseffen niet dat wij werken voor ons geld, ze denken dat het gewoon aan ons zit ofzo. Ze vragen dan ook belachelijk hoge bedragen voor de spullen die ze proberen te verkopen.
Vandaag was er weer een nieuwe bijkomstigheid tijdens de busreis: een regen van insecten. We rijden over hele smalle weggetjes met bomen aan de zijkant, waardoor de takken aan alle kanten de bus in steken. Omdat we rijden ontstaat er een soort katapult-effect en worden er veel bladeren met insecten de bus (lees: je nek) in geslingerd. Al die meiden begonnen natuurlijk meteen te gillen, dus ik heb mijn knikkerskills maar even gebruikt om spinnen en mieren van tassen en T-shirts te schieten.
Aangekomen bij het project Primate Research kregen we een rondleiding door het kamp waar apen opgevangen worden. Ook kregen we een paar lezingen over het werk wat daar gedaan wordt en wat wij dus ook gaan doen. Ze zetten daar bijvoorbeeld apen in rehabilitation, die jaren door mensen als huisdier gehouden zijn. Verder maken ze een soort ladders die horizontaal boven de weg komen te hangen zodat apen kunnen oversteken. Ze zijn namelijk niet zo handig via de grond omdat sommige soorten geen duimen hebben ofzo. Raar. Daarnaast zijn deze ladders nodig omdat de apen anders via de hoogspanningskabels oversteken. Dan worden ze dus geëlectrocuteerd. Als ze ‘geluk' hebben verliezen ze alleen een arm of been, maar anders gaan ze dood. Dat was vandaag dus ook gebeurd, en tijdens ons bezoek werd de dode aap binnengebracht. Het was echt zielig en het stonk nogal, maarja. Gelukkig waren er ook prettigere dingen te zien, zoals een babyaapje.
Na nog meer informatie over de kwestie ‘Waarom mag je een aap niet voeren?' gingen we naar een of ander heilig bos van een oude bevolkingsgroep. We moesten ook een soort kleden om ons benen binden uit respect voor de oude bewoners van dat gebied. De gids liet ons verschillende bomen zien waarvan mensen vroeger kleding maakten of medicijnen. Ik vergeet trouwens te zeggen dat we voorafgaand aan deze boswandeling flink bang waren gemaakt met plaatjes van vieze beesten en gevaarlijke slangen die zich in dit bos schuilhouden. Conclusie: je kunt door veel beesten gebeten worden en er zitten veeeeeeel slangen. Ik hoop dat we daar geen ruzie mee krijgen. Vanmiddag hebben we echter nergens last van gehad dus ik hoop dat alles overdreven was. Ik heb persoonlijk grotere problemen met de tijd tussen de maaltijden. Ik heb tussendoor steeds zo'n berehonger dat ik in combinatie met de warmte bijna flauwval. Volgende rondje supermarkt betekent voor mij dus veel snacks inslaan. Verder gaat alles prima hier. Ik heb net het spel ‘Shithead' leren spelen met kaarten, dus dat is wel lachen. (Makkelijk.) Vanavond weer op tijd naar bed, want we moeten elke ochtend om 8:30 uur weg. Als je die vogeluren van de nacht dan mee telt moet je dan dus wel op tijd gaan slapen.
Zondag stranddag.
Diani Beach Town
Oké, het bed is toch iets minder normaal dan gedacht, aangezien het matras hooguit 3 centimeter dik is en het bed enorm kraakt als je beweegt. Maar het maakte allemaal niet uit, want ik was erg moe dus heb alsnog goed geslapen. Er is trouwens echt veel lawaai 's nachts. De apen gaan met elkaar vechten (en dat kan natuurlijk niet zonder er keihard bij te krijsen) en er is een of andere gekke vogel die heel irritant hoog eentonig piept. Eerst dacht iedereen dat er een mobiele telefoon afging, maar het bleek die vogel dus te zijn. Er lopen trouwens ook elke nacht twee bewakers met dikke geweren het kamp te bewaken. Ik snap niet helemaal waar we tegen beschermd moeten worden, maar goed.
We zijn vandaag een beetje rond alle winkels en dergelijke gegaan, om te kijken waar we allemaal terecht kunnen. Ik heb gelijk maar geld gepind (wel 10.000 shilling! (wat eigenlijk maar 100 euro is.)) en een Keniaanse SIM-kaart gekocht. Dat schijnt toch wel een heel stuk goedkoper te zijn. Ik weet in ieder geval dat het smsen naar Nederland maar 10 eurocent kost. Het bellen weet ik nog niet, maar telefoonkaarten zijn geloof ik niet echt een optie aangezien hier niet veel openbare telefoons zijn.
Vandaag heb ik dus ook voor het eerst het strand gezien: wit zand en blauw water. Het is echt supermooi! Ik had trouwens nog helemaal niet verteld over de Lion King-bomen die ik al meteen heb gespot toen het vliegtuig in Nairobi landde. Die bomen, je weet wel welke ik bedoel, plus de palmbomen aan het strand maken het uitzicht hier een echte ansichtkaart. We zijn ook naar Aqualand geweest, wat een plek is waar vandaan je kunt duiken en dergelijke. Ik weet nog niet of ik dat ga doen.
Na de rondleiding door de stad zijn we naar het strand gegaan. We worden de hele tijd heen en weer gereden met de open bus, wat ik al een avontuur op zich vind. Echt relaxt is dat. We werden ook weer opgehaald van het strand om in het kamp te eten en 's avonds werden we weer teruggebracht om 'uit te gaan' aan het strand. Er zit hier namelijk een bar en dergelijke aan het strand, dus dat is wel leuk. Het eten en drinken is trouwens goed geregeld in het kamp. Er is onbeperkt drinkwater en we krijgen drie keer per dag een goed vullende maaltijd. Als ontbijt kun je toast met jam nemen of cereal en er ligt meestal nog iets warms bij zoals gebakken spek of witte bonen in tomatensaus. Ik snap niet dat die Engelsen dat naar binnen krijgen als ze net wakker zijn, dus ik hou het maar bij de broodjes jam. Als lunch en diner krijgen we warm eten en een stukje fruit. (Meestal watermeloen.) Bij het diner hebben we ook nog soep vooraf.
Toen we terugkwamen van het uitgaan was ik echt heel moe. Het is vermoeiend om je de hele dag te concentreren op de gesprekken van anderen en ook de hitte is vermoeiend. We moeten ook echt genoeg drinken, want de een na de ander wordt vanuit het kamp naar het ziekenhuis gebracht. Er liggen nu twee personen van onze groep in het ziekenhuis met uitdrogingsverschijnselen, dus ik drink nog maar even een halve fles water voordat ik ga slapen!
Jambo, in your face.
'Ladies and gentlemen, in about 50 minutes we are going to touch ground in Nairobi'. Dit onder het genot van een zonsopgang die hopelijk ook mooi is op de foto.
Het spannendste gedeelte van mijn vlucht brak aan: de overstap op Nairobi en het ophalen van mijn bagage. Ik zocht eerst maar een WC op, want ik had gedurende de hele vlucht nog niet over mijn compagnon durven klimmen. Daarna ging ik op weg naar de douane en de Baggage Hall. Dit was allemaal nog niet zo makkelijk, want bij de douane stonden dikke vette touristenrijen en werd iedereen van het spreekwoordelijke kastje naar de muur gestuurd. Toen ik er eindelijk doorheen was kreeg ik bij de bagageband bijna een hartverzakking omdat ik maar één van mijn koffers zag liggen. Gelukkig ontdekte ik de andere nog net op tijd tussen een grote hoop en kon ik op weg gaan naar de afdeling Domestic Flights.
Ik had nog geen voet buiten de deur gezet of mijn koffers werden me uit handen getrokken door een Keniaan en zijn vriend. Het was een zogenaamde 'porter' of zoiets, die mijn koffers naar de overkant wilde brengen tegen een fooi. Ik zei nog dat ik helemaal geen shillingen had en mijn koffer liever zelf droeg, maar we waren al aan de overkant. Ik vertrouwde het allemaal voor geen meter dus ik hield mijn spullen goed in de gaten. Gelukkig liet hij mijn koffers los toen we aan de overkant waren en toen ging ik maar snel weg. Met een busje werden we naar het vliegtuig gereden voor de vlucht naar Mombasa. Dat was wel vet, je stapt echt op de baan zelf in via een trap. Het uitzicht vanuit het vliegtuig was groen met zandstrepen en daarna wolken. Wolken zijn aan de bovenkant nog vreemder dan ik ze vanaf de onderkant al achtte, serieus! We vlogen door een bad scheerschuim ofzo. Ik had trouwens geluk dat ik dit allemaal kon zien, want ik zat per ongeluk op de verkeerde plek. Gelukkig vin de oorspronkelijke daar-zitster het niet erg om mijn plek te nemen, en zat ik dus weer bij het raam!
Toen het vliegtuig was geland en ik bovenaan de trap stond voelde het net of ik de vogelkas van Blijdorp in liep. Warm en vochtig is de enige omschrijving voor het weer. Het zoeken van mijn koffers ging dit keer echt supersnel (de mijne lagen vooraan) en mijn volgende zoektoch was die naar de tekst 'Camp Kenya' tussen al die negers met naambordjes. Toen de groep (van 10 nieuwelingen) bij elkaar was werden we naar een open bus gebracht om naar het kamp te rijden.
Deze eerste tocht was zeer indrukwekkend. Ik besefte dat ik echt in Afrika was; in een ontwikkelingsland. De sloppenwijken, het vuilnis, de wandelende mensen langs de weg: het is allemaal echt. Ik schaamde me en voelde me net als die keer in Tsjechië toen we met onze grote auto door een arme sloeberwijk reden. Iedereen staarde ons aan, echt iedereen. Het voelde aan als apies kijken, hoewel ik niet wist wie de apen waren: zij of wij? Sommige mensen beginnen ook spontaan te zwaaien en te roepen om spullen aan ons te verkopen. Niemand van mijn medereizigers zei iets, iedereen keek zijn ogen uit naar de soms harde feiten. Het is echt zoals je denkt van tv te kennen. Zo arm zijn deze mensen, maar toch zien ze er gelukkig uit. Ze stralen echt rust uit, niemand lijkt zich zorgen te maken. Iedereen loopt, zit of maakt iets van spullen die wij al drie keer bij het grof vuil gezet zouden hebben. Ik vond dat heel mooi om te zien, die eenvoud.
We kwamen bij het hoofdkantoor van Camp Kenya aan na een tocht van ongeveer een uur. Een tocht vol indrukken. Ik heb bijvoorbeeld achtereenvolgend (binnen 30 meter) een koe met een bult, een graatmagere koe en twee parende geiten gezien. (Noem je dat zo bij geiten?) Gewoon langs de weg, met de duizenden mensen en tientallen geimproviseerde verkoopstalletjes. Bij het hoofdkantoor konden we onze waardevolle papieren, zoals ons paspoort, in een envelop doen die gedurende het kamp in een kluis wordt bewaard. Weer een zorg minder.
Het kamp is heel mooi. We hebben een hoofdkamp waar we slapen in hutten met gewone bedden. Er is drinkwater, electriciteit, een koelkast en een pooltafel. De wc's zijn vrij normaal en de douches ook, hoewel we zuinig moeten doen met het water. Koud water overigens, een warme douche is er niet bij. Het enige lastig vind ik toch wel dat iedereen Engels of Australisch is. (En dus met een soms onverstaanbaar accent praat.) We zijn 's middags een beetje door de omgeving rond het kamp gelopen, waar de kleine projecten zich bevinden, zoals een 'Tree Nursery' wat neerkomt op planten water geven. We werden uitgebreid begroet door de dorpskinderen die wild zwaaien en 'Jambo!' roepen. (Dat betekent iets van 'Goedendag'.) Morgen gaan we de stad beter bekijken en in het weekend naar Diani Beach. Zonnebrandcrème, here I come!
P.S. Er lopen apen door het kamp!
(En dikke mieren en gevaarlijke spinnen en meer van dat gespuis.)
Vliegverhaal
Van het plan uitslapen kwam vanochtend niet veel terecht. Zodra ik wakker was doemde de schoenenkwestie weer in mijn hoofd op. Zal ik nou wel of niet die logge, maar misschien toch wel handige koksschoenen meenemen? Na een kleine modeshow werd het antwoord nee. Tijd voor het volgende problem: het liefst neem ik één koffer mee, maar die is te zwaar. Na veel overleg en ge-in-en-uitpak zijn we op weg gegaan met een koffer vol kleding en een bijna lege backpack. Met echt niet zo heel veel kleding, misschien iets teveel zaklampen (3), een camera met veel batterijen en nog meer geheugenkaarten begint mijn reis naar Kenia. Mijn lichaam zit vol vaccinaties en mijn tas vol muggengel. Dat kan niet meer stuk toch?
Op Schiphol bleek mijn E-ticket toch echt een serieus ticket te zijn en voordat ik het wist werden mijn koffers op de lopende band afgevoerd. Ik hoefde mijn bagage bij mijn overstap in Nairobi niet zelf op te halen volgens de strak-in-het-pak-zittende Schipholvrouw. Omdat ik toch andere verhalen had gehoord vroeg ik of ze dit wel zeker wist, en na een dubbelcheck bleek dit toch echt wel mijn taak te zijn. Na een klein emotioneel afscheid liep ik door de douanepoortjes en was ik all by myself. Ik heb even gespiekt in de belastingvrije winkels (die prijzen schelen echt niet zoveel) en daarna ben ik op weg gegaan naar de gate. Onderweg kon ik alvast genieten van het uitzicht op vliegtuigen, terwijl ik mezelf liet vervoeren door een lopende band. De douanepoortjes ben ik ook veilig doorgekomen, hoewel ik pas na de controle ontdekte dat ik mijn ketting nog om had. (Raar?)
BTW: Jullie denken misschien 'wat een uitgebreid vliegveldgezeik'; maar dit was mijn eerste keer vliegen. Dus.
In het gate-halletje kon ik mateloos genieten van de mededeling 'Passenger <naam>, you are delaying your flight'. Ik heb mijn naam gelukkig niet gehoord dus ik ga er vanuit dat de vlucht niet door mij wat later vertrok.
Toen het vliegtuig in beweging kwam vond ik het toch wel zeer cool dat ik serieus in het vliegtuig naar Kenia zat, en ook de opstijging was echt vet om mee te maken. Ik denk dat mijn oren nog nooit zo raar aangevoeld hebben, en ik was trouwens te laat met kauwgom pakken. Naast mij zat al een mooi voorproefje Kenia: een dikke zwarte neger.
Tijdens de vlucht kreeg ik ineens een of ander warm nat doekje aangereikt terwijl ik in mijn dagboek aan het schrijven was. Voordat ik wist wat ik daar precies mee ging doen moest ik hem helaas alweer inleveren. Verder had ik nog de beschikking over een 'kussentje', een deken (waar ik zeeeeeeer blij mee was) en een TV. Ik durfde eigenlijk niet helemaal te bekijken hoe die werkte, want ik zat lekker knus tegen mijn vliegkameraad aan, waardoor ik niet durfde te bewegen.
Introducing: reislog!
Hello friends & familiez! Welkom op mijn reisverhalensite!
Hier zal ik de komende maandenproberen zoveel mogelijkverhalen en foto's te plaatsen over mijn belevenissen in Kenia. In mijn profiel kun je lezen wat ik nou eigenlijk precies ga doen (voor zover ik dat zelf al weet) en op de kaart kun je mijn locatie zien. (Wel geinig, maar niet erg gedetailleerd ben ik bang.)
Wil je automatisch een mailtje ontvangen als ik een nieuw verhaal heb geplaatst? Meld je dan aan voor de mailinglijst in de rechterkolom. Je kunt ook zelf berichten achterlaten op de site door te reageren op verhalen en/of foto's. Als je liever een persoonlijk bericht stuurt kun je mij mailen op mijn normale algemeen bekende Telfort-adres en anders op sarrr@live.nl. (En stiekem heb ik ook Hyves...
Ik beloof niets overhet aantalverhalen en foto's, want ik weet niet hoe vaak ik beschik over een computer met internet en of de Keniaanse apparatuur mijn foto's wil verwerken.
Met fruundelijke groet, Sandrine
P.S. Zien jullie die vet professionele links in de tekst? Cool hè? Heb ik heus wel zelf gemaakt.
