M'n hele dag naar de haaien!

Wat een van de geweldigste ervaringen in mijn leven moest worden, is uitgelopen op een nachtmerrie. Ja, ik heb al mijn armen en (duidelijk geen zee-) benen nog. Vandaag heb ik kennis mogen maken met het gevoel ‘zeeziek'. In de ruimste betekenis van het woord. Ik zal bij het begin beginnen.

Vanochtend aan het ontbijt had iedereen superveel zin in de dag, want we gingen zwemmen met walvishaaien! We namen om 8:30 een taxi naar Aqualand: een plak aan het strand waar duikcursussen e.d. gegeven worden. Eerst moesten we een formulier ondertekenen waarop stond dat je niemand aansprakelijk mocht stellen wanneer je ernstig gewond mocht raken of dood gaat. Want ja, dat zijn nu eenmaal de risico's. Er gebeurt toch niets, dacht ik, wat een lachertje.

Na de handtekeningensessie zochten we allemaal een paar flippers, een duikbril en een snorkel uit. Vol goede moed sta ik nog op de foto in deze uitrusting. Op naar de voorlichting met de laatste informatie voor onze excursie. Er werd ons verteld over het ‘taggen' van walvishaaien, zodat men gegevens kan verzamelen over waar ze zich bevinden e.d. Vervolgens werden we zeer enthousiast gemaakt met de melding dat deze grootste vissen in de zee al bestonden voordat er dinosaurussen waren. Gaaf! En die kregen wij te zien, whoehoe!

Vol goede moed stapten we met zijn allen op een bootje, en binnen de kortste keren zaten we midden op zee. Echt gaaf, ik was nog nooit zo ver op zee geweest. We werden begeleid door een klein vliegtuig die de haaien voor ons moest gaan spotten. Eerst gaf de piloot nog even een showtje weg door rakelings langs onze boot te vliegen, dat was ook echt vet.

Na ongeveer een kwartier begon ik me licht in mijn hoofd te voelen. Ah, dat gaat wel over als we straks gaan zwemmen, dacht ik nog. Maar nee, al een half uur geen haai te bekennen, dus ik besloot mijn ogen maar even dicht te doen om mijn misselijkheid onder controle te houden. Het werd van kwaad tot erger, en al snel kon ik me niet meer bewegen zonder een kotsneiging te moeten onderdrukken. Ik probeerde de boel nog te redden door iets te eten en drinken, maar het mocht niet baten.

Op een gegeven moment gingen we nog even ‘stoppen' om te zwemmen (en te plassen.) Ik heb mezelf toen op de een of andere manier in het water laten vallen, in de hoop dat ik me dan beter zou voelen. Maar nee. De zee schommelde en als ik naar de boot keek (die ernstig heen en weer bewoog) werd ik alleen maar zieker. Op een gegeve moment wilde ik niets liever dan weer liggen, dus ben ik met tegenzin weer op de boot geklommen.

Toen ik eindelijk lag vroeg men meteen aan me of alles wel goed ging, want ik zag lijkbleek. Toen bleek ik ook nog allemaal bloed aan mijn hand en gezicht te hebben. Vier sneeën in mijn hand. Het is mij nog steeds een raadsel.

De rest van de uren heb ik als een lijk op die boot gelegen. Haaien hebben we niet gezien, hoewel ik niet meer in staat zou zijn daarmee te zwemmen. Men heeft wel dolfijnen gespot. Daar heb ik welgeteld 2 seconden naar gekeken, waarna ik weer neerstortte. Alles wat ik dacht was: ‘Oké, blijf zo liggen, hou je ogen dicht en denk aan iets anders, we komen ooit weer op de kant.' Ik hoorde mensen over me praten, maar kon geen antwoord geven. Later bleek George een foto van me gemaakt te hebben, waarop ik er serieus niet echt prettig uitzie. ‘You looked dead, basically', werd mij verteld.

Nadat ik vier uur op een schommelende boot voor pampus had gelegen kwamen we eindelijk aan land. Op de vaste grond voelde ik me al iets beter. Ik was alleen helemaal kapot, verbrand in mijn gezicht en baalde flink van deze hele dag. Het is toch zonde van het geld. En boten op zee = trauma.

Tijdens het eten werd ik door Sally gedwongen om allerlei antiuitdrogingspoedertjes te slikken, want volgens haar was ik ‘very dehydrated'. (Ja, je leest het goed, dat denkt ze elke dag over mij.) Ik heb maar gedaan wat ze zei en ben gaan slapen.

Typisch.

Weer een dag Camp Muhaka voor mij. Mijn hoofdpijn en duizeligheid zijn weer teruggekomen, en morgne heb ik die haaien. Hopelijk gaat het dan beter. Eustace (de kampleider) wilde dat ik naar het ziekenhuis zou gaan, maar dat vind ik onzin. Ze sturen je hier voor elk wissewasje meteen naar het ziekenhuis. Er is verder ook niets minder dramatisch om naar toe te gaan, zoals een huisarts. Maarja, als je hier eenmaal in het ziekenhuis ligt, blijf je daar voor minstens twee dagen. En dat heeft maar één reden: geld. Ze verdienen zo'n € 200,- per nacht aan ons, dus voor hoofdpijn laten ze je gerust nog een nachtje liggen. Ik blijf daar dus mooi weg, tenzij ik half dood ga.

Er is trouwens weer een beetje water dus iedereen heeft (supersnel) kunnen douchen. Achteraf bleek dat men gisteren het enige water dat er nog was, gebruikt heeft om de ‘vloer' van het kamp schoon te maken. Tja, het is maar waar je de prioriteiten stelt.

Dit is weer zo'n voorbeeld van niet om kunnen gaan met de dingen die er zijn. Maarja, misschien is dat alleen maar mijn westerse kijk op de situatie hier. Wij plannen alles vooruit, Afrikanen hier leven met de dag. Ze denken niet aan morgen: ze overleven vandaag en proberen dat morgen weer.Wat kun je anders doen behalve eten koken en brandhout verzamelen? Ik vind het ook een soort luiheid. Het klinkt misschien raar, maar ik krijg de indruk dat de mensen alles wel best vinden, zoals het nu gaat. Ze nemen geen initiatief tot verbetering.

Als je bijvoorbeeld kijkt naar de weeskindjes. Dag in, dag uit zitten ze met andere kinderen van verschillende leeftijden in hetzelfde kleine klaslokaaltje. Het enige dat ze leren zijn kleuren, het alfabet, een paar cijfers, en liedjes. Elke dag hetzelfde, nooit iets nieuws. Ze dreunen het alfabet achter elkaar op, maar vraag een willekeurige letter en ze weten het niet. Er is geen leraar, alleen mama Ugi die toezicht houdt. Als zij weg moet, gaan de kinderen ook weg. Joost mag weten waarheen.

Hetzelfde liedje op de school hier in Muhaka. Kinderen gaan in een klas zitten, wachten tot de pauze, gaan daarna weer zitten en uiteindelijk naar huis. Zonder iets geleerd te hebben, want er is geen leraar. Ze zitten daar maar! Ik begrijp dat niet. Maar het lijkt alsof iedereen het de normaalste zaak van de wereld vind. Alles wat er gebouwd is, en al het lesmateriaal dat beschikbaar is, is door vrijwilligers gemaakt. Logisch dat men zich traag of niet ontwikkelt: de vrijwilligers doen het en anders gebeurt er niets. Ze hebben zich erbij neergelegd, lijkt het wel. Of ze weten niet beter. En er is geen geld natuurlijk.

Nog een voorbeeld. De tuinman van ons kamp. Hij is 19 jaar en kan niet studeren, want zijn ouders hebben daar geen geld voor. Dus nu is hij maar tuinman. Elke dag veegt hij in ons kamp de bladeren bij elkaar. Aan het eind van de dag ligt hetzelfde aantal bladeren weer door het kamp verspreidt, want de apen slingeren continu door de bomen. Het is gewoon nutteloos en geestdodend werk, maar het lijkt hem niets te kunnen schelen. Er is geen geld om verder te studeren, dus hij legt zich erbij neer. Dat kan toch niet de enige mogelijkheid zijn? Ik heb zoiets van: doe iets! Ren weg ofzo, weet ik veel. Misschien kun je hogerop komen en ooit wel geld hebben om te studeren. Maar dat doet ie niet.

Wat ik probeer te zeggen is dat er heus wel opties zijn, kansen voor deze mensen op een beter leven. Maar ze doen er niets aan en de kinderen worden dom gehouden. Misschien denken wij wel te veel in termen van ‘beter leven', terwijl zij al tevreden zijn met ‘overleven'. Het is typisch. Ik weet het niet.

The African Way

Mag ik even een applaus? Het moment is gekomen! Ik heb officieel, voor het eerst in mijn leven, gebruik gemaakt van een gat in de grond! Om het maar even netjes te zeggen. En niet geknoeid! Ik ben zo trots.

Niet echt hygiënisch, maar ook de rest van de dag was de hygiëne ver te zoeken. Ik werd weer druk beklommen door de kinderen, die nog smeriger zijn dan ik al dacht. We hebben vandaag namelijk twee kinders gespot die even hun gespaarde vloeistoffen in de bosjes loosden en zichzelf vervolgens ‘schoonveegden'. Niet met wc-papier, niet met een blaadje: met hun blote hand! Ik denk dat ik dit liever niet te weten was gekomen. Vervolgenswaren ze natuurlijk zo attent om te helpen met koken. Nouja. Bedenk de rest zelf maar.

Er werd ‘porridge' gekookt. Het zag eruit als grijze drab, echt smerig, maarja ik moest het natuurlijk even proeven. Het smaakte niet eens zo heel gek. Het smaakte naar pap (babyvoeding) met suiker. Maarja, ook al smaakte het niet zo goor als het eruit zag, ik had weinig trek om er een hele beker van leeg te drinken.

Mijn werkzaamheden bestonden vandaag uit planten uit de grond hakken om een weg te maken waar een auto overheen kan rijden. Verder heb ik nog met zo'n pikhouwel lopen zwaaien om stenen uit de grond te hakken. We graven namelijk een foundation voor een nieuw gebouw bij het weeshuis, maar er liggen heel veel rotsen in de weg. Nieuwe kans dus voor mijn oude blaren om weer open te gaan. Verder heb ik een of andere allergie op mijn kin gekregen, en ja hoor, een koortslip. Ko-le-re.

We gingen redelijk vroeg weer terug naar het kamp, want iedereen was helemaal afgepeigerd. Lekker douchen, dachten we, want we zagen zwart van de aarde. Om nog maar niet te spreken over ons zweet en alles wat we van de kindertjes hebben mogen ontvangen. Maar helaas: het water is nu officieel op en er komt niets meer uit de kranen. Joepie!

This is Africa.

Rapapapapapapapaaaapaaaapaaaa.

Sally maakte me om 8 uur wakker (te laat) met de vraag of ik ging werken. Het antwoord was niet moeilijk te bedenken: mijn hoofd bonste nog steeds. Ik heb ontbeten en ben meteen daarna weer naar bed gegaan. (Nadat Sally 5 liter water naast mijn bed had gezet, lol.)

Slapen lukte niet echt meer, maar na nog een paracetamolletje voelde ik me al beter. Tussen de middag stapte ik maar eens uit bed en kreeg ik spaghetti, samen met Rebecca. Zij is ook in het kamp gebleven, want hij voeten zijn naar de Filistijnen van het bergbeklimmen. We hebben trouwens een waterprobleem. Er is bijna niets meer, en dat probleem heeft heel Kenia, dus dat wordt nog spannend.

De rest van de middag ben ik bezig geweest met kaarten en enveloppen. Mijn enveloppen waren namelijk te klein, dus er moest geknipt en geplakt worden. Na het eten heb ik nog wat kleding gewassen en ben ik weer vroeg gaan slapen.

Chanukindertjes.

Ik werd geirriteerd en doodmoe wakker. Vannacht was echt een regelrechte ramp. We hadden een feestje hier in het kamp, en mensen uit een ander kamp waren ook uitgenodigd. Dat begreep ik al niet, want ik dacht dat we vijanden waren. Ze hebben namelijk onze truck en chauffeur Edward gejat, waardoor wij nu elke keer met teveel mensen in een stikhete bestelbus worden gepropt.

Maar goed, men kwam langs en er moest gezopen worden. Ik wilde om half 1 naar bed gaan, want de avond ervoor had ik ook al te weinig geslapen. En we moesten weer vroeg op vandaag! Jammer genoeg bleef het feest keihard doorgaan, tot 6:00 uur 's ochtends. Ik heb elk uur op mijn horloge gezien, en na 3-en werd ik dat toch wel lichtelijk zat. Ik heb absoluut geen minuut geslapen tot de muziek uit ging. Het was echt niet tof. Ze schreeuwden als een malle (hoe schaamtelijk voor de bewoners van de omliggende hutjes) en Sally was helemaal overstuur omdat ze niet kon slapen. (Ze heeft een slaapstoornis enzo.) Het was gewoon niet leuk.

Uiteindelijk, na anderhalf uur slaap, moesten we opstaan want we gingen naar weeshuis Chanukeni. Dat was wel heel leuk. De kinderen klimmen de hele dag op je en willen niets anders dan aandacht. Ik heb vandaag eigenlijk alleen maar met de kinderen gespeeld en een beetje water uit een put gehaald. Met zo'n emmertje aan een touw, je weet wel. Ik hoefde van mezelf niet hard te werken. De kinderen vonden al onze camera's helemaal geweeeeeeldig en bleven maar roepen: ‘Muzungu! Picture!' (Muzungu betekent ‘blanke', wat uit historisch oogpunt eigenlijk een negatieve lading heeft, geloof ik.) Een jongetje genaamd Kasim klampte zich echt letterlijk aan me vast. Hij was echt apart; hij keek namelijk de hele tijd bedroefd. Dan vroeg hij om een foto en ging hij vervolgens staan poseren alsof hij ertoe gedwongen werd. Maarja, toch een lief joch.

Toen het eindelijk tijd was voelde ik me helemaal gesloopt. Een vette koppijn begon op te komen en rond etenstijd was die niet meer uit te houden. Ik nam een paracetamol, maar Sally stond erop dat ik een rehydrate-ding nam, want ze dacht dat ik uitgedroogd was. Dat weiger ik te geloven, aangezien mijn waterconsumptie nog groter is dan de alcoholconsumptie van anderen. Maar goed, ik heb het poedertje geslikt, want het kan verder geen kwaad. Vervolgens besloot ik al half dat ik morgen niet ga werken, want dan kan ik weer opknappen. Tijd om naar bed te gaan.

Gatver! Bah! Iel! Haal het weg!

Ooooh my God! Wat heb ik een kwal ontmoet vandaag zeg! Zijn naam is Erik en hij beweert Nederlander te zijn. Ik zal even bij het begin beginnen.

Ik lag lekker op mijn dooie gemakkie met mijn in olie gedrenkte lijf te zonnen op het strand. Opeens hoor ik naast me: 'Ik hoorde dat hier een Nederlander is?' Ik keek op en zei dat ik dat inderdaad was. Leuk, dacht ik, een andere Nederlander! Die was ik nog niet tegengekomen! Nou, ik wens dat ik hem ook niet tegen was gekomen. Hij ging in het zand naast me zitten en begon meteen lekker over zichzelf te vertellen. Hij woont in Amsterdam en ook half hier in Kenia. Deze informatie werd begeleidt door verschillende opmerkingen over hoe mooi de vrouwen op dit strand zijn en hoe romantisch het is om ze te leren kennen. Hmmmz, dacht ik al. Vervolgens stak hij lekker van wal over dat hij het wel leuk vond om een beetje met meisjes te rotzooien als hij hier woonde. Later bleek hij ook een vriendin in Nederland te hebben. Ik kon mijn oren niet geloven! Ik vroeg natuurlijk of die dat allemaal wel goed vindt, en hij zegt dat hij denkt van niet. (Nee, goh, dat denk ik ook.

Hij vertelde verder nog dat hij aan kitesurfen doet en dat hij het hier echt heerlijk vind. Al die meisjes! Geweldig! En dat hij het ook niet kon helpen, want hij had een mooi lichaam en de omgeving is er perfect voor, blablablaaaaaaaaaaaaa. *kots*

Je snapt dat ik hem na al dat geblaat al spuugzat was en hij had nog niets over mij gevraagd. (Had hij dat wel gedaan, had ik meteen even gemeld dat ik een vriendin heb en dan was hij misschien wel heel hard weggerend.) Hij vroeg natuurlijk wel iets anders: mijn telefoonnummer. Ik zei dat ik mijn nummer niet wist en mijn telefoon ook niet bij me had. (Not.) Toen was meneer zo aardig om dan zijn nummer te geven. Zodat ik hem vandaag nog kan bellen en hij me voor feestjes kan uitnodigen. Iellllllllllllllll! Ga ik dus niet doen. Maar wat nog het ergste is, is dat hij met een ander meisje uit mijn kamp (Mary) al eerder heeft zitten flirten. En zij vind hem nog leuk ook. En hij is een bad guy! Echt. En ik heb het tegen Mary gezegd, maar dat is zo'n onzeker type die nu eindelijk eens aandacht krijgt. Zij vind hem wel leuk enzo. Ik vind het zo zielig. Gatverdamme.

Oké, dat moest ik even kwijt. Later werd ik ook nog versierd door een beachboy. Hij zei eerst dat hij me mooi vond, en vervolgens ging hij aan Sally vragen of hij even ‘with your friend' mocht ‘praten'. Sally vroeg natuurlijk waarom, en toen zei hij: ' I want her!' Toen moest ik van hem meekomen omdat hij iets wilde ' vragen'. Sure, hahahahah!

Nouja, dat is dus mijn dag op het strand vandaag. Zoals jullie hopelijk kunnen zien heb ik foto's geplaatst dus ik hoop dat ik jullie daar zeer gelukkig mee maak. Gisteren heb ik trouwens een hele lekkere BBQ gehad bij een soort hostel in het bos. We kregen 4 gangen en het was heel gezellig rond een kampvuur!

Vragenfikkie.

Yes, weer internet vandaag! Ik kijk hier echt naar uit, ben elke week benieuwd naar de reacties en heb zin om weer nieuwe dingen te vertellen. Ik zal maar eens wat vragen beantwoorden in mijn blog van vandaag, want ik ga niets anders doen dan internetten en naar het strand. Vanavond natuurlijk ook naar het strand.

Maar goed, ik lig hier echt in een deuk om die reacties van jullie. Ik schaam me dood!

Wat betreft de cultuurshock: die is groot, maar niet tè groot. Het klinkt raar, maar ik ben er eigenlijk al een beetje aan gewend! Je leert hier echt dat je kunt leven met de minimale voorzieningen. Het is echt gaaf om te zien hoe de mensen hier leven. Ze zijn gelukkig, maar als je wat meer met ze praat kom je ook wel wat verdriet tegen. Ze hebben te maken met veel sterfte, vooral als er baby’s worden geboren. Daarnaast hebben ze allemaal een droombaan die ze nooit zullen krijgen. Sam bijvoorbeeld. Hij wil heel graag taxichauffeur worden, want dan kan hij wat meer verdienen. Maar om een taxichauffeur te worden heb je een auto nodig, en die zal hij nooit van zijn leven kunnen betalen. Misschien geven we hem een fiets met zijn allen. Ook kom je jongeren tegen die niet verder kunnen studeren omdat er geen geld is. Als je dan vraagt hoeveel het zou kosten voor een jaar onderwijs, zou dat bijvoorbeeld 200 euro zijn. Ik krijg heel erg de neiging om dat te geven. Dat gevoel heb ik hier continu. Je wilt de mensen van alles geven: pennen en schriften aan de kinderen op school en tandenborstels, schoenen, kleding. De simpelste dingen, waar zij heel blij mee zijn. Maar aan de andere kant kun je ook niet aan iedereen wat geven, en dat is ook frustrerend. En wie verdient het dan meer dan een ander? Je kunt het onderwijs voor één jongere gaan betalen, maar verdienen die duizenden anderen niet hetzelfde? Dat is lastig en frustrerend.

Het is ook irritant dat we niet de juiste gereedschappen hebben om ons werk mee te doen. Zo wordt het slordig en blijft het niet lang goed. Het zou beter zijn om er wat meer aandacht aan te besteden naar mijn mening. Maarja, wie ben ik? Ik weet wel dat ik sommige dingen heel anders zou doen als ik een vrijwilligersorganisatie leidde.

Over mijn bulten: die waren denk ik niet van muggen. Ik heb er trouwens ook geen foto’s van gemaakt, maar als jij dat leuke kiekjes vindt Lin, doe ik dat graag voor je. Wil je mijn blaren ook?

René, leuk dat jullie gaan Paaswandelen! Ik neem de rugzak zeker mee terug. Ik ben blij dat ik hem heb meegenomen, want ik ga hem gebruiken als ik naar andere kampen ga. Ik ga nog naar Mwaluganje Elephant Sanctuary en Tsavo National Park. (Ik denk dat je dit ook op de kaart kunt zien.) Maar ik probeer hem helemaal goed te houden!

Ik vind het erg vermakelijk om de verhalen van thuis en de Rotonde te horen, natuurlijk in het bijzonder die van Syl. Ik ben al best wel op de hoogte hoor! Je hebt duidelijk niet geleerd van al die grote fouten die je in je leven hebt gemaakt. ;) Enne, ik heb uit betrouwbare bron vernomen dat je al een aap hebt. Mocht je het niet eens zijn met deze bewering, dan raad ik je aan een gevecht in het ouderlijk huis te starten.

Brother! Ik heb je gesmst, maar je hebt niets teruggestuurd. Tss. Maar ik beschik heus niet vaker over internet dan jij, ik maak er gewoon beter gebruik van! Elke week moet vast wel lukken bij jou. Inzet is het grote geheim!

Naughty Niki: ik ben zeer blij dat je Suus zo goed opvangt. Hoewel dat in jou ogen ‘versieren’ betekent, vertrouw ik op onze superhechte vriendschapsband en weet ik dat jij zoiets nooit zou doen. Ik heb de Big Five nog niet gespot, want ik ben nog niet op safari geweest. Mijn leuke activiteiten zijn allemaal in de tweede maand, waar ik heel blij mee ben omdat ik nog veel heb om naar uit te kijken. Donderdag ga ik dus wel walvishaaien spotten! (Hoop ik.) Ik heb wel veel apen in het kamp gespot. Had ik al verteld dat die blauwe ballen hebben? Die hebben ze dus, echt vet blauw, lichtblauw. Ik zal er een foto van maken, net als van de super sweet sixteens e.d. Wat Jorans schoenen betreft: ik heb Petertje gebeld en hij gaat hem ermee confronteren. Dat worden twee SBS-afleveringen in april. Over het geld mag ik het niet hebben, maar laat ik het zo zeggen: ik kan deze reis nog wel twintig keer maken. Lichaamsdelen heb ik nog niet gevonden, maar dat kan te maken hebben met eb en vloed. Ik hou mijn ogen en neus open.

Dan komt nu het moederbezorgdheidsgedeelte. Mam, ik heb tussendoor geen honger meer, ik eet gezond en drink nog steeds veel water. En soms ook cola. Mijn bikinisluiting is dus kapot, maar ik heb hem lekker Afrikaans gemaakt. Ik heb de dure zonnecrème al veel gebruikt. Hij werkt wel, maar niet de hele dag. Ik denk dat de zon gewoon echt te fel is ofzo. Ik moet die Ultrasun nog gaan gebruiken maar dat doe ik pas in de tweede maand als die andere op is. Ik had al van Suus gehoord dat je een nieuw kapsel hebt. Ik verwacht hier dan ook foto’s van via de mail. Ik ben zelf nog nooit door Guido geknipt by the way. Blijkbaar is dat gevaarlijk? Verder let ik goed op mezelf. Ik ben niet verkracht, beroofd of vermoord. Wat was ook alweer het codewoord voor als dat wel zo was en ik moest zeggen dat alles goed ging?

Kaitje! Ja, ik ben zo verstandig als het om alcohol gaat. (A) Ik hoorde dat we een Pinkpopdate hebben, dus daar kijk ik al naar uit! Ik ga misschien nog een keer wat foto’s proberen online te zetten, maar ik beloof voor de zekerheid maar niets. De groep is verder erg leuk. Ze zijn allemaal aardig en iedereen heeft zijn eigen dingetjes. Die verwende meiden zijn verwend, maar alsnog leuk in de omgang. Er is een heel grappig en druk meisje (Sally), waar ik goed mee op kan schieten, een andere meid van mijn leeftijd die heeeeel dun is (eng dun, genaamd Kat) maar waar ik ook mee op kan schieten. Nog een jongen die me aan Cédric doet denken, genaamd James. Hij is heel geinteresseerd in Nederland en komt misschien nog een keer langs met zijn vrienden. Verder is er nog een meisje dat heel onzeker is en bang is voor zwarte mensen en heel bang om ziek te worden. Dat snap ik niet helemaal, maar ze is ook echt aardig. Er is een Schotse jongen genaamd Jack, die heel moeilijk te verstaan is voor mij.

Milou, let jij een beetje op je losbollige schoonzusje? Ik denk dat jij maar een blog moet starten over haar dagelijkse blunders. Daar zit geld in! Doe Bas de groetjes, ik hoorde dat hij Suus goed controleert, hehehe.

Ik heb nog een algemene vraag. Ik heb twee schelpen gevonden maar ik weet niet of ik die mee mag nemen in het vliegtuig. Mag dat? En mag je zand meenemen? In een potje ofzo? En mag je wapens van de Masai-krijgers in je koffer meenemen? Zoals een pijl of een schild? Ik moet ook echt oppassen met dingen die ik koop, want de meeste ‘wood carvings’ zijn van illegaal hout. Koop geen dingen van Mahony of Ebony-hout ladies en gentlemen! Ik heb hier geleerd dat deze bomen er echt superveel jaren (ik weet niet meer hoeveel maar echt superveel) over doen om te groeien, en dan worden ze door van die woodcarvers gekapt. Zonde! En slecht voor de dieren. (Dit was even een verantwoordelijke goeiedoelenoproepmoment. Hebben we dat maar gehad.)

Nou, ik weet verder niet echt meer iets te melden vandaag. Tot zo spoedig mogelijk en veel plezier in de regen!

Ik ben gefrustreerd.

Nou nee, het veld is nog niet af. Het ziet er ook echt niet uit. De lijnen zijn scheef en het veld is hobbelig. Het is zo frustrerend. Het kost ons werkelijk bloed, heel veel zweet, en nog net geen tranen. En nog ziet het er niet uit. Er is gewoon te weinig geld. En de mensen hier kunnen niet omgaan met het geld wat er wel is. Zodra ze een beetje hebben, gebruiken ze het om een rotveld te maken en dan vinden ze het wel goed. Niemand denkt aan sparen en een goed werkplan. Dan ben je misschien een week langer bezig en wat duurder uit, maar gaat het veld 10 jaar mee, in plaats van één dag. Anyway, morgen maken we het veld af op onze vrije ochtend, want half werk leveren is nog irritanter.

De middag was vandaag weer relaxt. Ik heb weer geld gehaald, ik denk nu bijna genoeg voor de overige tijd. Wat echt heel cool is: ik heb me ingeschreven voor een dag zwemmen met walvishaaien! Echt supercool, die vissen zijn nog groter dan een dubbeldekkerbus ofzo. Hakuna Matata: ze zijn vegetarisch. (Er passen alleen wel 4 personen tegelijk in hun bek.) Dit feest gaat donderdag plaatsvinden.

Mijn souvenir- en colacollectie uitbreiden was de rest van mijn middagactiviteiten. En nee, ik vertel niet wat ik heb gekocht.

Lala Salama! (Slaap lekker.)

P.S. Ohja, ik moet nu ook Thomas, de chefkok van het kamp, Nederlands leren. Sam en Thomas nemen zelfs schriften mee om zinnen in op te schrijven. Briljant.

P.S.2. Eén van mijn zaklampen is al gesneuveld. Maar gelukkig heb ik er nog twee. (Mag ik een applaus voor deze voorziene gebeurtenis?)

Mijn bikini-top-sluiting is ook naar de haaien. Maar ik heb hem nu met een soort rubber aan elkaar gebonden voor als ik zelf naar de haaien ga. Daar ga ik natuurlijk niet in mijn blote jeweetwels tussen zwemmen.