Takkenhakken.

Ook niet echt een boeiende dag. We hebben weer gras gemaaid, ’s morgens. Na de lunch reden we rond met de truck, op zoek naar boomtakken die de weg versperren. Dat gebeurt weleens, omdat de olifanten hier alles slopen. Deze takken moesten dan weggesleept of afgehakt worden. Een erg goeie bezigheid om je agressie kwijt te raken. Ik ben namelijk strontchagrijnig. Mijn keel doet megapijn en mijn lippen/mond ook nog steeds, waardoor ik nu al minstens twee weken niet normaal heb kunnen eten. Daarnaast doen we de helft van de tijd niets en kruipen de dagen voorbij. Ik begin nu echt af te tellen.

Tijdens het avondeten kwam Ken aangerend met de mededeling dat er buiten het kamp twee leeuwen gesignaleerd waren. We wisten niet hoe snel we in de truck moesten klimmen! Doodstil keken we naar de leeuwen die nog geen 10 meter van onze truck op de weg lagen. Supervet, want je moet veel geluk hebben om een leeuw te zien, zelfs op safari! Dit maakt de Big 5 bijna compleet…

Sar Gerijnig

Ik heb vandaag geen reet gedaan. Alleen maar gegeten, in bed gelegen en gelezen. En keelpijn gekregen; ik kan amper slikken. Ik begin die kwaaltjes Lichtelijk Zat te worden.

Hoppen in het Archeon!

De ochtend was in één woord SAAI. We moesten een waterplaats in de gaten houden om te kijken welke dieren kwamen drinken. Waterhole monitoring, heet dat zo mooi. Het kwam erop neer dat we een paar uur vanuit de truck naar één plek zaten te staren. Het werd even leuk, toen er een stuk of 27 bavianen aankwamen en wat pumba’s. Maar na een kwartier hadden we die ook wel gezien. Het duurde dan ook niet lang tot er flauwe grappen over familieleden bij de waterplaats gemaakt werden. En tot de mobieltjes tevoorschijn kwamen. Want een ander voordeel aan deze plek was dat we eindelijk signaal hadden! En als je niet sms’t, kun je altijd nog een spelletje spelen. Dus.

Na de lunch gingen we ergens heen waar ik al maanden naar uitkeek: een Masai-dorp! We moesten wel toegang betalen (toerisme, toerisme, all over the place), maar dan mochten we het minidorpje betreden. We werden begroet met een echte Masai-dans: hoppen, gillen en springen. Uiteraard gekleed in de enige echte Masai-outfit, zelfs de kleinste kinderen! Vervolgens knielden we allemaal op de grond om mee te doen met het gebed. (Ook weer rare kreten uitslaan.)

Het dorp was erg indrukwekkend. De huisjes zijn heel klein en laag; ik stak er bovenuit. En natuurlijk waren ze gemaakt van takken ennnnn…. COWDUNG! (Koeienpoep.) In een huisje zat een vrouw met een pasgeboren baby. Heel lief. De rest van het huis was pikkedonker. Ik moest foto’s maken om te zien wat er te zien was. Op een gegeven moment schrok ik me kapot toen ik op het schermpje van mijn camera keek. Er bleek een geit vlak voor mijn voeten te staan! Midden in het, piepkleine, huisje, haha!

Na de rondleiding werd nog een dans opgevoerd, waaraan ik natuurlijk ook nog heb meegedaan. Erg lachwekkend. Helaas mogen vrouwen alleen hoppen; springen is voor de mannen. Ook hebben we geleerd hoe we vuur moeten maken met een stokje. Deze attributen heb ik inmiddels als souvenir in mijn bezit. Al met al was het heel gaaf om het Masai-dorp te bekijken. Toch blijft het moeilijk te beseffen dat dit echt is hoe die mensen leven. Ik denk dat ik nog heel vaak tegen mezelf moet zeggen dat ik niet in het Archeon ben.

Als afsluiter dronken we nog even wat in een soort café. Nouja, even, daar doet men hier niet aan. Ken vond dat we daar wel een paar uur konden blijven. Onze enige andere activiteit van vandaag was namelijk het avondeten, en dat zou nog tot half 8 duren. Dus ja, waarom niet. In Afrika heb je overal tijd voor. Ik heb dan ook maar mijn eerste biertje gedronken vanmiddag: de hier alom bekende Tusker.

Vlak voordat we weggingen heb ik nog even de wc getest. Smerig, gat-achtig ding in de grond, stinkend, altijd leuk. De wastafel was er erger aan toe. Oorspronkelijk wit, maar nu bruin. Met als kers op de taart een enorme pluk zwart haar erin. Toen ik eindelijk de moed had verzameld om de kraan aan te raken, bleek er geen water uit te komen. Hmz. Aan de muur hing ook nog een condoomautomaat, met de melding: ‘Protect yourself from HIV and aids’. Juist!

Op de weg terug zagen we weer een giraffe op de weg. Het was helaas al zo donker dat we hem al snel niet meer konden zien.

Ik snap het niet.

Hoofdschuddend loop ik hier soms rond. Ik snap sommige dingen niet. Vandaag werkten we bij een Primary School. Daar aangekomen, (na een onmogelijke rit door onmogelijke kuilen in de weg) kregen we een rondleiding door de school. Of eigenlijk langs de school. Er zijn verschillende klaslokalen op een terrein geplaatst. Eén voor één werden de klassen aan ons geïntroduceerd. Tachtig tot honderd kinderen, van verschillende leeftijden, in één klein hok. In de ‘first grade’ zitten dezelfde leeftijdssamenstellingen als de sixth. (En andere grades.) En ongeacht in welke groep je zit, in elk lokaal hangt hetzelfde lesmateriaal aan de muur. Het eeuwige alfabet, de cijfers en de kalendermaanden. Ik snap dat niet. Sommige kinderen moeten op de grond zitten, en de hele klas antwoord als één stem als er iets gevraagd wordt. Of als er liedjes gezongen moeten worden.

Er werd ons verteld dat er te weinig leraren zijn, dus dat sommige klassen er nu geen hadden. Vervolgens liet hoofdmeester Fred ons de ‘staffroom’ (docentenkamer) zien. Daar zaten twee leraren. Onder lestijd. Eten te koken.* Later zaten deze leraren buiten in de zon. En de kinderen in de ‘les’. Ik snap het niet. In één lokaal zat een lerares. Ze was verlegen, in tegenstelling tot de kinderen. Keek bang naar ons en durfde niets te zeggen, zelfs niet toen Fred vroeg of ze iets over haar klas wilde vertellen. Respect her authority?!

Na de rondleiding vertelde meester Fred ons dat hij erg blij was dat wij er waren. Dan konden we namelijk verdergaan met het werk waar andere vrijwilligers mee begonnen waren. Lang geleden. Uh. Oké. Dus alleen vrijwilligers kunnen dit doen? Hebben Kenianen geen handen en voeten? We liepen langs gebouwen die allemaal half gebouwd waren. Als Camp Kenya het niet doet, doet blijkbaar niemand het. Ik snap het niet, hoor.

We hebben geulen langs de school opnieuw uitgegraven, om het water op te vangen. Dit was vorige week al gedaan door onze Leap-concurrenten, maar een regenbui had de geulen weer opgevuld. Persoonlijk had ik liever wat aan die halve klaslokalen gedaan. Maarja.

Tegen een uur of 3 werd het veel te warm om nog iets te doen. We kregen een dans- en zangvoorstelling van de kinderen en reden daarna terug naar het kamp. Daar aangekomen wilde ik mijn MP3-speler opladen, maar wat ik ook probeerde: de lader werkte niet. Chipszszsz. Toch niet voor niets die oplader gekocht? Dit was niet de enige pech vanavond. Toen ik nogal aan het lachen was om de altijd lachwekkende George, verschoof mijn contactlens naar mysterieuze plekken in mijn oog. Toen ik hem er eindelijk uit had, lag hij in twee stukken. En ik heb natuurlijk voor het eerst geen reservelenzen meegenomen. Tijdens het inpakken stond ik op het punt dit te doen, toen ik Bepaalde Stemmen in mijn hoofd hoorde zeggen dat ik altijd teveel ‘voor de zekerheid’ meeneem. Ach, die paar dagen zijn heus wel oké zonder een extra paar lenzen. Ik heb immers nog nooit zoiets meegemaakt in al die lensdragende jaren. Bij deze luister ik nooit meer naar dergelijke stemmen, want alles waar ik vooraf op ben aangesproken, heb ik tot nu toe nodig gehad!

* ‘Leuk’ om hierbij te vermelden is dat de kinderen de hele dag geen hap te eten en geen druppel te drinken krijgen. Simpelweg omdat het er niet is. En zeker niet genoeg.

Elegante Masai-giraffes.

Wildlife Monitoring. Oftewel: gamedrives! We vertrokken om 8:30 uur op de eerste. Helaas zagen we weinig tot niets boeiends. Wat gazelle’s, wat impala’s, nog meer Rudolf-achtigen. Booooooooring! Terug naar de lunch dan maar. Vandaag kregen we spaghetti met doperwten en wortels. Het smaakte voor de verandering heerlijk!

Uiteraard hadden we na de lunch weer een siësta van een paar uur, voordat we om 16:30 op onze laatste gamedrive vertrokken. Ik lees de hele dag maar. Een boek in één of twee dagen. In het Engels uiteraard, want zoveel boeken heb ik niet bij me. Op onze tweede gamedrive viel er gelukkig wel wat te monitoren. Na ongeveer een uurtje tuffen, zagen we twee giraffes voor ons op de weg! We probeerden dichterbij te komen, maar uiteindelijk renden ze weg. En hoe! Giraffes galopperen heel elegant; het lijkt net of ze in slow motion bewegen. Echt een leuk gezicht.

Verderop kwamen we een groep van ongeveer 24 buffels tegen waar we vrij dicht bij konden komen. Die beesten hebben zo’n Bach-pruik-achtige vorm van hoofd + horens. En kijken je heel dom aan.

Maar het toppunt van vandaag werd aan het eind van de gamedrive bereikt. Eerst zagen we nog een paar giraffes slow motioneren, maar daarna spotte Ken een groep olifanten. Hij maande ons tot stilte zodat we rustig aan dichterbij konden komen. En dat lukte! Vanuit de bus hadden we een fantastisch uitzicht op 12 olifanten (inclusief baby’s) onder een boom. Doodstil hebben we hier een tijdje naar gekeken. En natuurlijk veel foto’s gemaakt. Pas toen Edward de motor weer startte, schrokken de beesten op. De grootste olifanten gingen meteen voor de baby’s staan en staken dreigend hun slurf in de lucht. Toen de truck begon te rijden, liepen ze er nog een stukje achteraan. Een fantastisch eind van de dag!

Wagdag.

Ohnee, mijn buik heeft serieuze issues.

Toch zit er niets anders op dan die eeuwige stukjes toast met jam als ontbijt te eten. Het komt nu echt m’n neus uit! Na het ontbijt begonnen we met grasmaaien. Er zijn geulen langs de weg om het regenwater in goede banen te leiden, maar die geulen staan nu vol met planten. Weer lekker ouderwets met messen zwiepen dus!

Na de lunch voelde ik me echt niet goed (en moest ik 5 keer per uur naar de plee), dus ik bleef maar in het kamp. Na een uur kwamen de anderen ook terug. De rest van de dag bestond uit wachten. Op het avondeten en tot mijn buik weer normaal werd.

Oog in oog...

Om 5:30 uur ging de wekker, want we hadden een ‘Early Morning Gamedrive’ op het programma staan. Toen we vertrokken was het nog donker. We hadden nog geen minuut gereden, of we moesten al stoppen. Er stonden namelijk vijf giraffes midden op de weg! Nog geen 20 meter van ons kamp! Wooooow, supervet! Helaas kon ik er geen foto’s van maken, want het was te donker en er mocht niet geflitst worden.

De rest van de rit hebben we geen dieren meer gezien die zo dichtbij kwamen. Wel hebben we zebra’s en antilopen in de verte zien rondhuppelen. Na drie uur rijden waren we allemaal weer doodmoe en hongerig. Terug in het kamp kregen we gelukkig meteen ons ontbijt. Zelfs de toast smaakte naar aarde, ik snap het echt niet. Ik ga al het eten thuis zo erg waarderen. Iedereen begint ook naar allerlei lekkers te smachten. Eten en McDonalds zijn het gesprek van de dag!

Na het ontbijt heb ik de hele ochtend op bed gelegen en muziek geluisterd. Er is weinig anders te doen, want werken staat vandaag niet op de planning. Ja, de gamedrives zijn zogenaamd werk. Maak dat de wilde kat maar wijs. Ook na de lunch heb ik niets anders gedaan dan lezen.

Om 16:30 uur vertrokken we voor onze tweede gamedrive. Inmiddels is er ook een gezin (oud koppel + jong stelletje) in het kamp gearriveerd. Zij verblijven in het luxe huis en reden vandaag mee met de truck. Aan het begin van de rit spotten we wat vogels, waaronder roofvogels, en een soort mini-antilopes ter grootte van een konijn. Deze heten DikDiks. Ofzo. Ze renden vlak langs ons en dat was ook een gaaf gezicht.

Een stukje verderop zag Ken wat buffels in de verte onder de bomen. Iedereen haastte zich naar de ene kant van de truck om ze te bekijken. Opeens begon iemand rare kreten uit te slaan. We draaiden ons om, en daar stond hij: een megagrote olifant, op zo’n 3 meter naast de truck. Hij stond naar ons te staren! Ken maande ons meteen tot stilte, want we maakten de olifant agressief met ons geluid. Maarja, wisten wij veel dat er een olifant achter ons stond; wij waren naar de buffels aan het staren! Het was echt zo’n megakick toen we ons omdraaiden en oog in oog met het gevaarte stonden! Het beest was echter niet blij met ons en liep de weg op en ging voor de truck staan. Whoops, het werd nu toch wel spannend! Vooral omdat Eustace voor ons vertrek had gezegd dat we voor olifanten niet bang hoefden te zijn. Behalve als hij voor je staat, dan ben je in principe de Sjaak. Ah-ooh! Twee meiden werden nu serieus bang en iedereen wachtte vol spanning af wat er nou ging gebeuren. Edward startte de motor van de truck, wat de olifant aan het schrikken maakte. Hij liep naar een boom langs de weg en begon deze aan flarden te scheuren, terwijl hij ons nog steeds aankeek. Ik kreeg al visioenen van takken die naar ons hoofd geslingerd zouden worden. Gelukkig gebeurde dit niet, en Edward maakte van het moment gebruik om langzaam weg te rijden. Fjuuuuw, we konden weer ademhalen! Tussen alle adrenalinestoten door, heb ik gelukkig nog wel wat foto’s kunnen schieten. Ik vergeet dit moment de rest van mijn leven niet meer!

Na dit grootste avontuur tot nu toe, reden we naar een rots om naar de zonsondergang te kijken. Het leek precies op de rots in de Lion King waar Rafiki Simba in de lucht houdt. Prachtig uitzicht hadden we vanaf daar over het safarilandschap. In de verte zagen we stofwolken, wat volgens Ken betekende dat daar dieren aan het vechten waren. Kgghihihihi.

Toen was de dag alweer voorbij en gingen we terug naar het kamp. Ik heb inmiddels buikklachten, dus ik hoop dat dit niet te ernstig gaat worden. Ik wil liever niet weten wat voor zooi we hier te eten krijgen.

Camp Tsavo

Backpack vol, kamer leeg. Op naar Tsavo! Nog even langs de supermarkt voor de nodige colaatjes en biscuitjes, en rijden maar. De reis duurde lang. We waren om 8:30 uur vertrokken en kwamen pas om 15:30 uur aan. Verder niets ergs aan, want ik hou van de ritjes met de truck!

Toen we bij de veerpont moesten wachten kwamen er weer allemaal verkopers rond de truck rennen om ons spullen aan te smeren. Dit keer was er iemand met mooie schalen, dus een aantal meiden kocht er eentje. Ik heb ondertussen foto’s gemaakt van het wanhopige mannetje dat maar bleef zeuren en met spullen zwaaien. Erg lachewekkend hoe belachelijk ze zichzelf maken terwijl wij riepen dat hij moest oprotten.

We stopten onderweg ook nog bij een souvenirshop, maar ik heb niets meer nodig. Bovendien was het weer allemaal fout hout en peperduur. Duidelijk een toeristische plek!

Na uren rijden kwamen we in een echte Lion King omgeving: rood zand, en de welbekende bomen all over the place. Het kamp ligt hier middenin. Het is eigenlijk een stuk mooier dan ons kamp in Muhaka. Wederom een overdekt gedeelte, wat hutten en een toilethut. Verder zijn er nog dierentuin-achtige informatiehutten met skeletten en posters aan de muur. Gids Ken liet ons ook een villa zien die in ons kamp is gebouwd. Hier mogen wij verder niet komen. Grr. We mochten even kijken wat wij misliepen! Een luxe huis, met houten dakterras en uitzicht over de savanne. Leuk.

Je begrijpt dat er meteen plannen gesmeed werden om op dat dakterras te klimmen op een van de laatste avonden…

Ken liet ons ook de skeletten zien en opgezette/opgestoken insecten, zoals schorpioenen, spinnen en ook wat vleermuizen. Het toppunt was wel de afdeling slangen op sterk water! Uuuuuhl! Verder is het water ook wel boeiend. We drinken hier water dat rechtstreeks uit de grond wordt gepompt, en dat is de proeven ook! Het smaakt letterlijk naar aarde. Blergh. Arme Afrikanen! Ook de soep en het eten smaakt hier dus lichtelijk naar. Nouja, maar 13 dagen, denk ik maar.

Zojuist heb ik geprobeerd mijn klamboe over het bed te hangen, maar hij bleek te klein. Geen klamboe voor mij dus. Wel deet. Heel veel deet! We slapen trouwens in stapelbedden. Ik natuurlijk bovenop, want de helft van de meiden is bang om naar beneden te vallen. Dat snap ik niet. Je valt thuis toch ook niet zomaar uit je bed?