Om 5:30 uur ging de wekker, want we hadden een ‘Early Morning Gamedrive’ op het programma staan. Toen we vertrokken was het nog donker. We hadden nog geen minuut gereden, of we moesten al stoppen. Er stonden namelijk vijf giraffes midden op de weg! Nog geen 20 meter van ons kamp! Wooooow, supervet! Helaas kon ik er geen foto’s van maken, want het was te donker en er mocht niet geflitst worden.

De rest van de rit hebben we geen dieren meer gezien die zo dichtbij kwamen. Wel hebben we zebra’s en antilopen in de verte zien rondhuppelen. Na drie uur rijden waren we allemaal weer doodmoe en hongerig. Terug in het kamp kregen we gelukkig meteen ons ontbijt. Zelfs de toast smaakte naar aarde, ik snap het echt niet. Ik ga al het eten thuis zo erg waarderen. Iedereen begint ook naar allerlei lekkers te smachten. Eten en McDonalds zijn het gesprek van de dag!

Na het ontbijt heb ik de hele ochtend op bed gelegen en muziek geluisterd. Er is weinig anders te doen, want werken staat vandaag niet op de planning. Ja, de gamedrives zijn zogenaamd werk. Maak dat de wilde kat maar wijs. Ook na de lunch heb ik niets anders gedaan dan lezen.

Om 16:30 uur vertrokken we voor onze tweede gamedrive. Inmiddels is er ook een gezin (oud koppel + jong stelletje) in het kamp gearriveerd. Zij verblijven in het luxe huis en reden vandaag mee met de truck. Aan het begin van de rit spotten we wat vogels, waaronder roofvogels, en een soort mini-antilopes ter grootte van een konijn. Deze heten DikDiks. Ofzo. Ze renden vlak langs ons en dat was ook een gaaf gezicht.

Een stukje verderop zag Ken wat buffels in de verte onder de bomen. Iedereen haastte zich naar de ene kant van de truck om ze te bekijken. Opeens begon iemand rare kreten uit te slaan. We draaiden ons om, en daar stond hij: een megagrote olifant, op zo’n 3 meter naast de truck. Hij stond naar ons te staren! Ken maande ons meteen tot stilte, want we maakten de olifant agressief met ons geluid. Maarja, wisten wij veel dat er een olifant achter ons stond; wij waren naar de buffels aan het staren! Het was echt zo’n megakick toen we ons omdraaiden en oog in oog met het gevaarte stonden! Het beest was echter niet blij met ons en liep de weg op en ging voor de truck staan. Whoops, het werd nu toch wel spannend! Vooral omdat Eustace voor ons vertrek had gezegd dat we voor olifanten niet bang hoefden te zijn. Behalve als hij voor je staat, dan ben je in principe de Sjaak. Ah-ooh! Twee meiden werden nu serieus bang en iedereen wachtte vol spanning af wat er nou ging gebeuren. Edward startte de motor van de truck, wat de olifant aan het schrikken maakte. Hij liep naar een boom langs de weg en begon deze aan flarden te scheuren, terwijl hij ons nog steeds aankeek. Ik kreeg al visioenen van takken die naar ons hoofd geslingerd zouden worden. Gelukkig gebeurde dit niet, en Edward maakte van het moment gebruik om langzaam weg te rijden. Fjuuuuw, we konden weer ademhalen! Tussen alle adrenalinestoten door, heb ik gelukkig nog wel wat foto’s kunnen schieten. Ik vergeet dit moment de rest van mijn leven niet meer!

Na dit grootste avontuur tot nu toe, reden we naar een rots om naar de zonsondergang te kijken. Het leek precies op de rots in de Lion King waar Rafiki Simba in de lucht houdt. Prachtig uitzicht hadden we vanaf daar over het safarilandschap. In de verte zagen we stofwolken, wat volgens Ken betekende dat daar dieren aan het vechten waren. Kgghihihihi.

Toen was de dag alweer voorbij en gingen we terug naar het kamp. Ik heb inmiddels buikklachten, dus ik hoop dat dit niet te ernstig gaat worden. Ik wil liever niet weten wat voor zooi we hier te eten krijgen.