Halverwege de ochtend vertrokken we richting strand. Ik nam eindelijk maar eens al mijn lege colaflesjes mee, want dan kon ik tenminste wat statiegeld innen! Ja, ik blijf een Nederlander hè.

Samen met Sarah heb ik nog even in een winkel gekeken voor wat souvenirs, maar alles was van illegaal hout gemaakt. Op naar het strand dan maar. We liepen een stuk langs de kust om bij een strandtentje te komen waar lappen stof en woodcarvings verkocht werden. Ik had vorige week al geïnformeerd naar het hout, en dat was voor de verandering eens geen ebony of mahony. Maarja, dat moet je dan maar geloven.

Sarah vond een luipaard-beeldje dat ze wilde hebben, en ook ik heb hier mijn laatste souvenirtjes gevonden. Maar nu moest de prijs nog bepaald worden. Nou, dat was een hele happening! Eerst mochten we plaatsnemen op een bankje om te gaan onderhandelen. Grappig, vond ik al, want ik wist al welke kant dit op zou gaan. Mijn setje spullen moest volgens meneer de verkoper 12.400 Keniaanse Shilling gaan kosten. Oftewel: € 124,- Ja doeiiiiiii! Ik lachte er maar om en begon te bieden: 700 shilling. Ik heb een hele tijd zitten onderhandelen, zeker wel een half uur, en uiteindelijk de prijs gekregen die ik wilde. Zo’n 25 euro. Sarah had de hele tijd met open mond naar dit tafereel zitten staren. ‘Oké, jij moet mij echt helpen met dat ding van mij!’, zei ze geschokt. Ze voelde zich alsof we drugs aan het verhandelen waren, hahaha! Ik heb haar luipaard uiteindelijk voor de helft van de prijs gekregen, maar ik was er eigenlijk nog niet tevreden mee. Maarja, Sarah ging ermee akkoord.

Toen we eindelijk weg waren kreeg Sarah een uitbarsting van ongeloof. ‘Je hebt me de leukste dag van deze hele trip bezorgd!’, zei ze tegen mij. Ze kon maar niet geloven dat ik niet toegaf aan die mannen. Maar ook voor mij was dit leerzaam, want ik ben weleens minder standvastig geweest in dit soort situaties. Nu heb ik de juiste tactiek gevonden. Als ze niet willen wat ik bied, zeg ik gewoon dat ik het dan niet neem, en maak aanstalten om weg te gaan. Als ze me niet tegenhouden, was het bod echt te laag. Dan kun je altijd later terugkomen om wat meer te bieden. Ze willen echter liever dat je het wel koopt (tegen een lagere prijs dan ze gehoopt hadden) dan dat je niets koopt. Negen van de tien keer word je dus tegengehouden en krijg je uiteindelijk toch de prijs die je wilt.

Op de tocht terug werden we natuurlijk weer aangesproken door beachboys. Eén van hen was een Masai-krijger. Hij vroeg of ik zijn schild en speer wilde hebben. ‘Yes, for free?’, vroeg ik, en hij drukte de spullen in mijn handen. Whoehoe, for free echte Masai-spullen! Maar natuurlijk wilde hij er uiteindelijk toch geld voor hebben. Ik heb hem in mijn vrolijke bui maar wat gegeven en hij ging akkoord. Ik kreeg er zelfs een gratis ketting bij.

Het is echt leuk, al dat afdingen. De beachboys verkopen alles echt tien keer goedkoper dan de giftshops. En ik heb nu tenminste originelen, met de initialen er nog op, en van geiten of koeien gemaakt! Wel weer spannend, want de speer zal wel weer illegaal zijn. Volgens mijn reismaten moet ik me hier echter geen zorgen over maken en de spullen gewoon in mijn tas stoppen.

’s Avonds gingen we weer naar de plek ‘where the river meets the ocean’ om te barbequen. Het was weer erg lekker en de anderen hebben nog in de stroming gezwommen. Ik niet, want ik had geen bikini bij me vandaag.