Ik ben om 6:30 opgestaan om Sally tijdens haar laatste uur in het kamp te begeleiden. Ze wilde niet dat iedereen wakker werd om haar uit te zwaaien, maar we werden al snel door steeds meer mensen vergezeld en uiteindelijk door iedereen. Sally was één en al stress, dus ik heb maar even haar ontbijt gemaakt en haar tassen verzameld. Uiteindelijk, om half 8 ofzo, vertrok ze naar het vliegveld. Echt balen. Zo gemeen als ze was tijdens haar dronken nacht, draai dat 180 graden om en je hebt Sally in haar normale toestand. Ik ga haar zeker missen.

Mijn dag was al lichtelijk verpest door die afscheid en het werd er niet beter op. Rond lunchtijd zouden er namelijk nog een stuk of 8 mensen vertrekken. Wachten duurt lang, als je met zijn allen rond de tafel naar ingepakte koffers zit te staren. Gelukkig had ik in de ochtend nog wat afleiding. Er moest namelijk nog lesgegeven worden. Om 9 uur (Afrikaanse tijd, een half uur later dus) kwamen de Muhaka kinderen om Finding Nemo te kijken. In de wasafdeling van ons toiletgebouw was een projector geplaatst met een laptop en wat speakers. Tijdens de film noteerde ik wat vragen die ik later zou stellen aan de kinderen om ze bewuster te maken van de boodschap en het koraal. Niet wetende dat dit een vergeefse poging was.

Toen de film was afgelopen konden we nog niet meteen aan de les beginnen. Er was namelijk een tarantula gespot in de hut van de jongens en er werd flink in het rond gekrijst. Dat moest ik zien! Het beest was grijs en harig en groot. Nadat we er met zijn allen, onder een luid ge-oeh, ge-iel en ge-aah, een paar minuten naar gekeken hadden besloot de tuinman er radicaal bovenop te springen. Dood. Begraven.

We hadden verwacht dat we de kinderen in ons kamp zouden lesgeven, maar we bleken naar hun school te moeten gaan. Prima, dat is toch om de hoek. Bij de school aangekomen wilden we naar binnen gaan, maar dat mocht niet. De les moest buiten gegeven worden. Vraag me niet waarom, maar het kostte het halve lesuur om de banken en het schoolbord buiten op te stellen. Ik had besloten dat ik de les wel zou beginnen, aangezien ik de enige was die zich had voorbereid. Nou, daar ging ik dan. Ik probeerde een makkelijk begin: hoe vonden we de film? Geen antwoord. Leuk? Instemmend geknik. Wil iemand iets vertellen over het verhaal? Geen antwoord. Dan maar iemand aanwijzen. Weet jij waar het verhaal over ging? Geen antwoord. Andere dan maar. Ook geen antwoord. Goed. Niemand antwoord. Verstaan ze me niet? Zijn ze bang? Hebben ze niet opgelet? Volgende vraag dan maar: welke dieren heb je allemaal gezien? Ik wees kinderen aan, want uit zichzelf zouden ze niets roepen. Maar nee, weer geen antwoorden. Ik vroeg een jongen of hij het kon schrijven. Dat wilde hij wel en ik liet het lijstje doorgeven. Toen hij weer terug was bij mij besloten we dat dit niet de manier was. De kinderen kunnen niet spellen. ‘Fhsi man'. (Fisherman, dit zijn kinderen van 15 jaar oud.) Dan maar de makkelijkste weg: iedereen kreeg een papiertje en kleurpotloden, en dan mochten ze de dieren die ze gezien hadden tekenen. Ik hield mijn leerzame vragen over de bedreigende factoren voor het koraalrif maar voor gezien.

Na een kleuterlesje tekenen was het tijd voor de lunch. En toen maar wachten, wachten en wachten. Het vervoer voor de vertrekkende kampgenoten kwam maar niet. De tijd begon te dringen, want Joe moest al over 2 wegvliegen en met een beetje pech kon de rit naar Mombasa wel 3 uur duren. Ik denk niet dat hij zijn vlucht uiteindelijk gehaald heeft, want ze vertrokken pas tegen half vier.

Voor ons had het ook geen zin meer om naar het strand of iets dergelijks te gaan. Het was al laat en iedereen was moe, verdrietig en/of chagrijnig. Ik wilde het liefst gaan slapen en deze dag vergeten. Maarja. Er is trouwens wel een nieuw meisje gekomen, genaamd Sarah. Lijkt me wel aardig, zo op het eerste gezicht. Ze brengt weer een nieuw accent in de groep: ‘Mie mum, mie dad.'