Na het stevigste ontbijt tot nu toe reden we naar het strand. We hielpen vandaag de ‘fishermen' met hun activiteiten. Eerst moesten we gaan zitten en kregen we een kleine introductie van de visser die het best Engels sprak. Hij vertelde over hun dagelijkse bezigheden en welke visjes er zoal gevangen worden. Vervolgens gingen we het rijtje af om onze naam en afkomst te vertellen. ‘I am Sandrine, and I'm from the Netherlands', zei ik. Dat was blijkbaar het verkeerde land dat in het verkeerde keelgat schoot. De visser meldde mij namelijk meteen het volgende: ‘Ah okay, that's why. You're not very active.' Uhh. Pardon?! Juist. Voor zover ik wist, was er nog niemand ‘very active'. We zaten namelijk in een rijtje op de grond. Vijf minuten nadat we op plaats delict waren gestrand. Te luisteren naar een verhaaltje. Maar het kan aan mij liggen.

Even later werden ons verschillende vissen geshowd die ze zoal vangen tijdens een dagje vissen. ‘You like it?', zei het mannetje, terwijl hij met een blauw-gelig visje voor mijn neus stond te zwaaien. ‘Uhh, yeah I like it', zei ik, want het beestje zag er best mooi uit ondanks zijn doodheid. ‘I will cook it for you', was zijn respons. Oké. Prima. Mijn hoofd vol vraagtekens. Wat was zijn probleem?

Ik weet het nog steeds niet. Ik denk wel dat hij me later wat aardiger vond, want ik bleek vrij goed te zijn in net-weaving en iets anders. (Vlechten met hout om een vismand te maken.) Dit was ook best leuk om te doen, en om te ervaren hoe het is voor die mannen om die supersize netten helemaal met de hand te maken. Ondertussen waren vier anderen uit vissen gegaan met zulk soort netten. Ik had me hier maar niet vrijwillig voor aangemeld, aangezien ik een bepaald vermoeden had dat ik weleens Lichtelijk Misselijk zou kunnen worden. Laat mij maar een net maken!

Toen de anderen terugkwamen, bleken ze wat gevangen te hebben. Whoehoe! De vangst moest eerst worden gewogen en daarna werden een paar visjes voor ons gekookt om te proeven. Ik zweer je, dit was de lekkerste vis die ik ooit heb gegeven. Delish, zou Jamie Oliver zeggen. Vers uit de zee, tien minuten geleden nog levend. Hmmmmnjamnjamnjamnjamnjam!

Na de lunch hoefden we alleen nog maar een lesplan te schrijven over alles wat we deze week geleerd hebben over het koraal. Morgen komen de schoolkinders namelijk naar ons kamp om Finding Nemo te kijken en van ons te leren over het koraal. Dat zal gezellig worden. Op de terugweg besloot onze chauffeur een shortcut te nemen. Dit was duidelijk bedoeld als korter in afstand en niet in tijd. We namen een, voor onze begrippen, onbegaanbare weg die we met 10 km/uur trotseerden. Het gegeten visje is hierbij 756 keer heen en weer geschud. Arm beestje. Na een rit die uren leek te duren kwamen we aan bij het kamp.

's Avonds zijn we uit eten gegaan bij een goedkoop Italiaans restaurant, want morgen vertekken heel wat mensen naar huis. Waaronder Sally en James. Echt jammer, het zal een stuk stiller worden in het kamp.