Vannacht ben ik een paar keer wakker geworden met een raar gevoel in en op mijn hoofd. Ik was bij elk toiletbezoek nog steeds duizelig en mijn gezicht was gaan opzwellen. Ohnee, wat is dit nu weer?!

Toen ik officieel opstond, zat mijn linkeroog bijna dicht. ‘How are you feeling today, Sandrine?', heb ik wel tien keer gehoord. ‘Crap', heb ik daar tien keer op geantwoord. Ik zat zwaar in dubio. We zouden een citytour door Mombasa gaan maken en daar wilde ik graag bij zijn. Mijn kampgenoten trokken echter ieder hun eigen conclusie bij het zien van mijn gezicht en ik werd doodgegooid met medicijnen. Ik heb er maar eentje gebruikt, maar uiteindelijk ben ik toch niet meegegaan want ik kon van duizeligheid amper op mijn benen staan. Ik ga wel gewoon internetten, mijn kaarten op de bus doen, en naar het strand vandaag, dacht ik. Eerst nog even slapen.

Toen ik uit bed kwam was er geen ontsnappen meer aan: de strandgaande kampgenoten stuurden me naar het ziekenhuis. Shit. Ik wil echt niet. Maarja, het huilen stond me nader dan het lachen, en Eustace belde een ambulance. Het duurde nog even voordat die kwam, want hij dat onderweg vast in het zand. Tsja. Dat heb je weleens. Hier.

Ik liep met mijn rugzak het ziekenhuis in, met de gedachte hier de komende twee dagen niet meer uit te komen. Eenmaal bij de dokter aangekomen stelde hij me wat vragen. Nee, geen diarree en niet overgegeven, wel duizelig en hoofdpijn. En een opgewollen gezicht. Sunstroke, was de diagnose. Hij begon een recept uit te schrijven en vermeldde daarbij dat ik tien dagen lang een pil moet slikken en een bepaalde lotion op mijn verbrande gezicht moet slikken. En ik zou een injectie krijgen. Hoorde ik dat goed? Was dat het? Hoefde ik niet te blijven?

Met een beetje goede moed liep ik naar de pharmacy-afdeling en werd ik meegenomen naar een kamertje waar ik een prik kreeg. Daarna moest ik mijn medicijnen ophalen en betalen bij de receptie. ‘Just take place, I'll call the driver to take you back', zei de baliedame. Yes dude, ik mag echt weg!

Op de terugweg was de weg weer geblokkeerd door een vastzittende auto. Maar wat kon mij dat schelen. Ik was de eerste uit het kamp die niet in het ziekenhuis hoefde te blijven. De rest van de middag heb ik geslapen en gelezen en water gezopen. Vanavond gaat men uit, maar ik ga natuurlijk niet mee.