Wat een van de geweldigste ervaringen in mijn leven moest worden, is uitgelopen op een nachtmerrie. Ja, ik heb al mijn armen en (duidelijk geen zee-) benen nog. Vandaag heb ik kennis mogen maken met het gevoel ‘zeeziek'. In de ruimste betekenis van het woord. Ik zal bij het begin beginnen.

Vanochtend aan het ontbijt had iedereen superveel zin in de dag, want we gingen zwemmen met walvishaaien! We namen om 8:30 een taxi naar Aqualand: een plak aan het strand waar duikcursussen e.d. gegeven worden. Eerst moesten we een formulier ondertekenen waarop stond dat je niemand aansprakelijk mocht stellen wanneer je ernstig gewond mocht raken of dood gaat. Want ja, dat zijn nu eenmaal de risico's. Er gebeurt toch niets, dacht ik, wat een lachertje.

Na de handtekeningensessie zochten we allemaal een paar flippers, een duikbril en een snorkel uit. Vol goede moed sta ik nog op de foto in deze uitrusting. Op naar de voorlichting met de laatste informatie voor onze excursie. Er werd ons verteld over het ‘taggen' van walvishaaien, zodat men gegevens kan verzamelen over waar ze zich bevinden e.d. Vervolgens werden we zeer enthousiast gemaakt met de melding dat deze grootste vissen in de zee al bestonden voordat er dinosaurussen waren. Gaaf! En die kregen wij te zien, whoehoe!

Vol goede moed stapten we met zijn allen op een bootje, en binnen de kortste keren zaten we midden op zee. Echt gaaf, ik was nog nooit zo ver op zee geweest. We werden begeleid door een klein vliegtuig die de haaien voor ons moest gaan spotten. Eerst gaf de piloot nog even een showtje weg door rakelings langs onze boot te vliegen, dat was ook echt vet.

Na ongeveer een kwartier begon ik me licht in mijn hoofd te voelen. Ah, dat gaat wel over als we straks gaan zwemmen, dacht ik nog. Maar nee, al een half uur geen haai te bekennen, dus ik besloot mijn ogen maar even dicht te doen om mijn misselijkheid onder controle te houden. Het werd van kwaad tot erger, en al snel kon ik me niet meer bewegen zonder een kotsneiging te moeten onderdrukken. Ik probeerde de boel nog te redden door iets te eten en drinken, maar het mocht niet baten.

Op een gegeven moment gingen we nog even ‘stoppen' om te zwemmen (en te plassen.) Ik heb mezelf toen op de een of andere manier in het water laten vallen, in de hoop dat ik me dan beter zou voelen. Maar nee. De zee schommelde en als ik naar de boot keek (die ernstig heen en weer bewoog) werd ik alleen maar zieker. Op een gegeve moment wilde ik niets liever dan weer liggen, dus ben ik met tegenzin weer op de boot geklommen.

Toen ik eindelijk lag vroeg men meteen aan me of alles wel goed ging, want ik zag lijkbleek. Toen bleek ik ook nog allemaal bloed aan mijn hand en gezicht te hebben. Vier sneeën in mijn hand. Het is mij nog steeds een raadsel.

De rest van de uren heb ik als een lijk op die boot gelegen. Haaien hebben we niet gezien, hoewel ik niet meer in staat zou zijn daarmee te zwemmen. Men heeft wel dolfijnen gespot. Daar heb ik welgeteld 2 seconden naar gekeken, waarna ik weer neerstortte. Alles wat ik dacht was: ‘Oké, blijf zo liggen, hou je ogen dicht en denk aan iets anders, we komen ooit weer op de kant.' Ik hoorde mensen over me praten, maar kon geen antwoord geven. Later bleek George een foto van me gemaakt te hebben, waarop ik er serieus niet echt prettig uitzie. ‘You looked dead, basically', werd mij verteld.

Nadat ik vier uur op een schommelende boot voor pampus had gelegen kwamen we eindelijk aan land. Op de vaste grond voelde ik me al iets beter. Ik was alleen helemaal kapot, verbrand in mijn gezicht en baalde flink van deze hele dag. Het is toch zonde van het geld. En boten op zee = trauma.

Tijdens het eten werd ik door Sally gedwongen om allerlei antiuitdrogingspoedertjes te slikken, want volgens haar was ik ‘very dehydrated'. (Ja, je leest het goed, dat denkt ze elke dag over mij.) Ik heb maar gedaan wat ze zei en ben gaan slapen.