Weer een dag Camp Muhaka voor mij. Mijn hoofdpijn en duizeligheid zijn weer teruggekomen, en morgne heb ik die haaien. Hopelijk gaat het dan beter. Eustace (de kampleider) wilde dat ik naar het ziekenhuis zou gaan, maar dat vind ik onzin. Ze sturen je hier voor elk wissewasje meteen naar het ziekenhuis. Er is verder ook niets minder dramatisch om naar toe te gaan, zoals een huisarts. Maarja, als je hier eenmaal in het ziekenhuis ligt, blijf je daar voor minstens twee dagen. En dat heeft maar één reden: geld. Ze verdienen zo'n € 200,- per nacht aan ons, dus voor hoofdpijn laten ze je gerust nog een nachtje liggen. Ik blijf daar dus mooi weg, tenzij ik half dood ga.

Er is trouwens weer een beetje water dus iedereen heeft (supersnel) kunnen douchen. Achteraf bleek dat men gisteren het enige water dat er nog was, gebruikt heeft om de ‘vloer' van het kamp schoon te maken. Tja, het is maar waar je de prioriteiten stelt.

Dit is weer zo'n voorbeeld van niet om kunnen gaan met de dingen die er zijn. Maarja, misschien is dat alleen maar mijn westerse kijk op de situatie hier. Wij plannen alles vooruit, Afrikanen hier leven met de dag. Ze denken niet aan morgen: ze overleven vandaag en proberen dat morgen weer.Wat kun je anders doen behalve eten koken en brandhout verzamelen? Ik vind het ook een soort luiheid. Het klinkt misschien raar, maar ik krijg de indruk dat de mensen alles wel best vinden, zoals het nu gaat. Ze nemen geen initiatief tot verbetering.

Als je bijvoorbeeld kijkt naar de weeskindjes. Dag in, dag uit zitten ze met andere kinderen van verschillende leeftijden in hetzelfde kleine klaslokaaltje. Het enige dat ze leren zijn kleuren, het alfabet, een paar cijfers, en liedjes. Elke dag hetzelfde, nooit iets nieuws. Ze dreunen het alfabet achter elkaar op, maar vraag een willekeurige letter en ze weten het niet. Er is geen leraar, alleen mama Ugi die toezicht houdt. Als zij weg moet, gaan de kinderen ook weg. Joost mag weten waarheen.

Hetzelfde liedje op de school hier in Muhaka. Kinderen gaan in een klas zitten, wachten tot de pauze, gaan daarna weer zitten en uiteindelijk naar huis. Zonder iets geleerd te hebben, want er is geen leraar. Ze zitten daar maar! Ik begrijp dat niet. Maar het lijkt alsof iedereen het de normaalste zaak van de wereld vind. Alles wat er gebouwd is, en al het lesmateriaal dat beschikbaar is, is door vrijwilligers gemaakt. Logisch dat men zich traag of niet ontwikkelt: de vrijwilligers doen het en anders gebeurt er niets. Ze hebben zich erbij neergelegd, lijkt het wel. Of ze weten niet beter. En er is geen geld natuurlijk.

Nog een voorbeeld. De tuinman van ons kamp. Hij is 19 jaar en kan niet studeren, want zijn ouders hebben daar geen geld voor. Dus nu is hij maar tuinman. Elke dag veegt hij in ons kamp de bladeren bij elkaar. Aan het eind van de dag ligt hetzelfde aantal bladeren weer door het kamp verspreidt, want de apen slingeren continu door de bomen. Het is gewoon nutteloos en geestdodend werk, maar het lijkt hem niets te kunnen schelen. Er is geen geld om verder te studeren, dus hij legt zich erbij neer. Dat kan toch niet de enige mogelijkheid zijn? Ik heb zoiets van: doe iets! Ren weg ofzo, weet ik veel. Misschien kun je hogerop komen en ooit wel geld hebben om te studeren. Maar dat doet ie niet.

Wat ik probeer te zeggen is dat er heus wel opties zijn, kansen voor deze mensen op een beter leven. Maar ze doen er niets aan en de kinderen worden dom gehouden. Misschien denken wij wel te veel in termen van ‘beter leven', terwijl zij al tevreden zijn met ‘overleven'. Het is typisch. Ik weet het niet.