Mag ik even een applaus? Het moment is gekomen! Ik heb officieel, voor het eerst in mijn leven, gebruik gemaakt van een gat in de grond! Om het maar even netjes te zeggen. En niet geknoeid! Ik ben zo trots.

Niet echt hygiënisch, maar ook de rest van de dag was de hygiëne ver te zoeken. Ik werd weer druk beklommen door de kinderen, die nog smeriger zijn dan ik al dacht. We hebben vandaag namelijk twee kinders gespot die even hun gespaarde vloeistoffen in de bosjes loosden en zichzelf vervolgens ‘schoonveegden'. Niet met wc-papier, niet met een blaadje: met hun blote hand! Ik denk dat ik dit liever niet te weten was gekomen. Vervolgenswaren ze natuurlijk zo attent om te helpen met koken. Nouja. Bedenk de rest zelf maar.

Er werd ‘porridge' gekookt. Het zag eruit als grijze drab, echt smerig, maarja ik moest het natuurlijk even proeven. Het smaakte niet eens zo heel gek. Het smaakte naar pap (babyvoeding) met suiker. Maarja, ook al smaakte het niet zo goor als het eruit zag, ik had weinig trek om er een hele beker van leeg te drinken.

Mijn werkzaamheden bestonden vandaag uit planten uit de grond hakken om een weg te maken waar een auto overheen kan rijden. Verder heb ik nog met zo'n pikhouwel lopen zwaaien om stenen uit de grond te hakken. We graven namelijk een foundation voor een nieuw gebouw bij het weeshuis, maar er liggen heel veel rotsen in de weg. Nieuwe kans dus voor mijn oude blaren om weer open te gaan. Verder heb ik een of andere allergie op mijn kin gekregen, en ja hoor, een koortslip. Ko-le-re.

We gingen redelijk vroeg weer terug naar het kamp, want iedereen was helemaal afgepeigerd. Lekker douchen, dachten we, want we zagen zwart van de aarde. Om nog maar niet te spreken over ons zweet en alles wat we van de kindertjes hebben mogen ontvangen. Maar helaas: het water is nu officieel op en er komt niets meer uit de kranen. Joepie!

This is Africa.