Ik voelde me vanochtend al een stuk beter gelukkig. (Who cares, denk je, maar mijn moeder care't. Toch mam?)

We vertrokken om 9 uur te voet richting een klein dorpje waar we Cultural Day zouden hebben. Dat komt erop neer dat we de hele dag gingen leven volgens de leefwijze van de bevolking hier. Onderweg bezichten we ook een peuterschool. Nouja, school... Het woord peuterhok is beter op zijn plaats. Twee kindertjes begonnen meteen te krijsen als speenvarkens toen ze ons zagen. Ze zijn bang voor ons, omdat ze denken dat we een of andere huidziekte hebben. Logisch, ze zijn alleen zwarte mensen gewend. De rest van de peutertjes zat in nette rijen op de grond en staarde ons aan. Op een gegeven moment vroeg Eustace, een van de kampleiders, of ze een liedje wilden zingen voor ons en ze barstten meteen los. Echt zo schattig! Het enige lesmateriaal dat er was hing aan de muur: een paar tekeningen van dieren met hun namen erbij, het alfabet en wat cijfers.

Na het peuterbezoek kwamen we aan in het dorpje. Dat bestaat uit zelfgemaakte huisjes, midden in een bos van palmbomen en andere exotische planten. We moesten eerst het dorpshoofd begroeten alvorens we echt het dorp mochten betreden. (Al weet ik nog steeds niet waar dan de grens lag.)

Onze eerste klus was het openmaken van een kokosnoot, met behulp van een metalen stok die uit de grond stak. Dat was best lastig, want die schil is keihard! Het lukte mij toevallig vrij snel, dus ik kreeg een applaus en high-fives van Sam. Hier heb ik natuurlijk ook wat foto’s van laten nemen, want het was erg leuk.

Toen alle kokosnoten gepeld waren, kregen de vrouwen een doek die we als rok moesten ombinden. Mijn tweede rok dus alweer! Dat moet een record in mijn leven zijn. Het was erg lachwekkend, vooral toen we daarna water gingen halen bij de pomp. Zo’n rok beperkt je beweegruimte nogal, dus ik liep lekker te stuntelen. Natuurlijk gebeurde het water halen in stijl: eerst pompen en dan de tank op je hoofd terugdragen! Erg komisch. En zwaar!

Toen we alle kookbenodigdheden verzameld hadden (de mannen hadden ondertussen een megagrote boom omgehakt die als brandhout gebruikt werd) kon het koken beginnen. We leerden hoe we echte Afrikaanse chapati’s moesten maken. Ik was erg verbaasd over de handelingen die hieraan vooraf gaan. We hebben het deeg wel drie keer uitgerold en en steeds weer op een andere manier hetzelfde bolletje van gemaakt.Vervolgens werd het weer uitgerold en gebakken als een pannenkoek. Ik snap al dat kleien nog steeds niet, aangezien het deeg uiteindelijk toch weer plat wordt. Chef?

Naast chapati’s werd er ‘beef’ in tomatensaus en kokosrijst gekookt. Het koken gaat natuurlijk niet zoals thuis. Laat ik het zo zeggen: als Rob van de Smaakpolitie was langskomen, was hij niet zo vrolijk geworden. Ik denk dat hij in huilen zou uitbarsten en uit afschuw een anti-keurmerksticker op alle bomen zou plakken. (Waar anders op?) Het koken duurde ook erg lang, maar ik vermoed dat dit zijn redenen heeft. Ten eerste hebben de vrouwen hier niets anders te doen, dus koken is hun dag-activiteit. Ten tweede krijg je van het wachten zo’n honger, dat je de stukjes aarde, brandhoutsnippers en andere soortgelijke substanties die je in je mond proef, voor lief neemt.

Het is, denk ik, ook wel leuk om erbij te vermelden dat we aten met het uitzicht op een ‘begraafplaats’. Er lagen maar zes graven ofzo, maar volgens de bewoners lagen er veel meer mensen onder de grond.

Op het eind namen we nog een kijkje bij een oude vrouw die mais vermaalde tussen twee stenen. Dat blijkt nog een hele truc te zijn, want draaien en tegelijkertijd mais in het gat gooien lukte verder niemand.

’s Avonds reden we weer als vanouds met de taxi naar Nomad’s; het restaurant aan het strand. Julia is er vannacht namelijk voor het laatst, dus we hadden een afscheidsetentje. Op de heenweg zat de taxichauffeur weer lekker met zijn lichtjes te knipperen. Ik begin te denken dat ze expres de tegenligger proberen te verblinden. De weg vlakbij het kamp is trouwens haast onbegaanbaar momenteel. Er ligt namelijk alleen maar zand, wat nu meer drijfzand is geworden door de stortbui die er vannacht op gevallen is. Op de heenweg kwam de auto voor ons dan ook vast te zitten, dus besloot onze chauffer om door de bosjes te rijden. Dit was weer lekker dramatisch en goed filmmateriaal.

In het restaurant bleek ik ongelijk te hebben wat betreft de pizza’s: nog meer mensen namen een large. Het is een wedstrijd geworden. Een erekwestie. Mijn medium leek dit keer ook meer op een large. (En mijn ananas smaakte naar yoghurt, is dat normaal? Oh trouwens, ik moet echt moeite doen om niet per ongeluk ananas te zeggen in het engels in plaats van pineapple. Die grappen zijn in mij vastgeroest!) Mijn pizza lag ook op een geimproviseerd bord: een houten schaal met aluminiumfolie eromheen.

Toen alle buiken vol waren kon de rit naar huis beginnen. Dat was weer spannend. Ten eerste leek onze chauffeur heel moe en/of dronken, want hij zat te knikkebollen en slingerde over de weg. Toen iemand voorzichtig vroeg hoe of wat, werd hij boos en stopte hij. Gelukkig wilde hij later wel weer verder rijden. Toen kwamen we natuurlijk weer bij de baggerweg, en wilden we weer door de bosjes rijden. Helaas had een van de boeren daar letterlijk een vrij groot stokje voor gestoken: er was een dikke boomstam in de weg gelegd. We moesten van chauffeur wisselen om uiteindelijk over de zandweg te crossen. Uiteindelijk zijn we heelhuids aangekomen. Dit is trouwens echt een veel te lang verhaal. Excuses.