'Ladies and gentlemen, in about 50 minutes we are going to touch ground in Nairobi'. Dit onder het genot van een zonsopgang die hopelijk ook mooi is op de foto.

Het spannendste gedeelte van mijn vlucht brak aan: de overstap op Nairobi en het ophalen van mijn bagage. Ik zocht eerst maar een WC op, want ik had gedurende de hele vlucht nog niet over mijn compagnon durven klimmen. Daarna ging ik op weg naar de douane en de Baggage Hall. Dit was allemaal nog niet zo makkelijk, want bij de douane stonden dikke vette touristenrijen en werd iedereen van het spreekwoordelijke kastje naar de muur gestuurd. Toen ik er eindelijk doorheen was kreeg ik bij de bagageband bijna een hartverzakking omdat ik maar één van mijn koffers zag liggen. Gelukkig ontdekte ik de andere nog net op tijd tussen een grote hoop en kon ik op weg gaan naar de afdeling Domestic Flights.

Ik had nog geen voet buiten de deur gezet of mijn koffers werden me uit handen getrokken door een Keniaan en zijn vriend. Het was een zogenaamde 'porter' of zoiets, die mijn koffers naar de overkant wilde brengen tegen een fooi. Ik zei nog dat ik helemaal geen shillingen had en mijn koffer liever zelf droeg, maar we waren al aan de overkant. Ik vertrouwde het allemaal voor geen meter dus ik hield mijn spullen goed in de gaten. Gelukkig liet hij mijn koffers los toen we aan de overkant waren en toen ging ik maar snel weg. Met een busje werden we naar het vliegtuig gereden voor de vlucht naar Mombasa. Dat was wel vet, je stapt echt op de baan zelf in via een trap. Het uitzicht vanuit het vliegtuig was groen met zandstrepen en daarna wolken. Wolken zijn aan de bovenkant nog vreemder dan ik ze vanaf de onderkant al achtte, serieus! We vlogen door een bad scheerschuim ofzo. Ik had trouwens geluk dat ik dit allemaal kon zien, want ik zat per ongeluk op de verkeerde plek. Gelukkig vin de oorspronkelijke daar-zitster het niet erg om mijn plek te nemen, en zat ik dus weer bij het raam!

Toen het vliegtuig was geland en ik bovenaan de trap stond voelde het net of ik de vogelkas van Blijdorp in liep. Warm en vochtig is de enige omschrijving voor het weer. Het zoeken van mijn koffers ging dit keer echt supersnel (de mijne lagen vooraan) en mijn volgende zoektoch was die naar de tekst 'Camp Kenya' tussen al die negers met naambordjes. Toen de groep (van 10 nieuwelingen) bij elkaar was werden we naar een open bus gebracht om naar het kamp te rijden.

Deze eerste tocht was zeer indrukwekkend. Ik besefte dat ik echt in Afrika was; in een ontwikkelingsland. De sloppenwijken, het vuilnis, de wandelende mensen langs de weg: het is allemaal echt. Ik schaamde me en voelde me net als die keer in Tsjechië toen we met onze grote auto door een arme sloeberwijk reden. Iedereen staarde ons aan, echt iedereen. Het voelde aan als apies kijken, hoewel ik niet wist wie de apen waren: zij of wij? Sommige mensen beginnen ook spontaan te zwaaien en te roepen om spullen aan ons te verkopen. Niemand van mijn medereizigers zei iets, iedereen keek zijn ogen uit naar de soms harde feiten. Het is echt zoals je denkt van tv te kennen. Zo arm zijn deze mensen, maar toch zien ze er gelukkig uit. Ze stralen echt rust uit, niemand lijkt zich zorgen te maken. Iedereen loopt, zit of maakt iets van spullen die wij al drie keer bij het grof vuil gezet zouden hebben. Ik vond dat heel mooi om te zien, die eenvoud.

We kwamen bij het hoofdkantoor van Camp Kenya aan na een tocht van ongeveer een uur. Een tocht vol indrukken. Ik heb bijvoorbeeld achtereenvolgend (binnen 30 meter) een koe met een bult, een graatmagere koe en twee parende geiten gezien. (Noem je dat zo bij geiten?) Gewoon langs de weg, met de duizenden mensen en tientallen geimproviseerde verkoopstalletjes. Bij het hoofdkantoor konden we onze waardevolle papieren, zoals ons paspoort, in een envelop doen die gedurende het kamp in een kluis wordt bewaard. Weer een zorg minder.

Het kamp is heel mooi. We hebben een hoofdkamp waar we slapen in hutten met gewone bedden. Er is drinkwater, electriciteit, een koelkast en een pooltafel. De wc's zijn vrij normaal en de douches ook, hoewel we zuinig moeten doen met het water. Koud water overigens, een warme douche is er niet bij. Het enige lastig vind ik toch wel dat iedereen Engels of Australisch is. (En dus met een soms onverstaanbaar accent praat.) We zijn 's middags een beetje door de omgeving rond het kamp gelopen, waar de kleine projecten zich bevinden, zoals een 'Tree Nursery' wat neerkomt op planten water geven. We werden uitgebreid begroet door de dorpskinderen die wild zwaaien en 'Jambo!' roepen. (Dat betekent iets van 'Goedendag'.) Morgen gaan we de stad beter bekijken en in het weekend naar Diani Beach. Zonnebrandcrème, here I come!

P.S. Er lopen apen door het kamp!

(En dikke mieren en gevaarlijke spinnen en meer van dat gespuis.)