Hoofdschuddend loop ik hier soms rond. Ik snap sommige dingen niet. Vandaag werkten we bij een Primary School. Daar aangekomen, (na een onmogelijke rit door onmogelijke kuilen in de weg) kregen we een rondleiding door de school. Of eigenlijk langs de school. Er zijn verschillende klaslokalen op een terrein geplaatst. Eén voor één werden de klassen aan ons geïntroduceerd. Tachtig tot honderd kinderen, van verschillende leeftijden, in één klein hok. In de ‘first grade’ zitten dezelfde leeftijdssamenstellingen als de sixth. (En andere grades.) En ongeacht in welke groep je zit, in elk lokaal hangt hetzelfde lesmateriaal aan de muur. Het eeuwige alfabet, de cijfers en de kalendermaanden. Ik snap dat niet. Sommige kinderen moeten op de grond zitten, en de hele klas antwoord als één stem als er iets gevraagd wordt. Of als er liedjes gezongen moeten worden.

Er werd ons verteld dat er te weinig leraren zijn, dus dat sommige klassen er nu geen hadden. Vervolgens liet hoofdmeester Fred ons de ‘staffroom’ (docentenkamer) zien. Daar zaten twee leraren. Onder lestijd. Eten te koken.* Later zaten deze leraren buiten in de zon. En de kinderen in de ‘les’. Ik snap het niet. In één lokaal zat een lerares. Ze was verlegen, in tegenstelling tot de kinderen. Keek bang naar ons en durfde niets te zeggen, zelfs niet toen Fred vroeg of ze iets over haar klas wilde vertellen. Respect her authority?!

Na de rondleiding vertelde meester Fred ons dat hij erg blij was dat wij er waren. Dan konden we namelijk verdergaan met het werk waar andere vrijwilligers mee begonnen waren. Lang geleden. Uh. Oké. Dus alleen vrijwilligers kunnen dit doen? Hebben Kenianen geen handen en voeten? We liepen langs gebouwen die allemaal half gebouwd waren. Als Camp Kenya het niet doet, doet blijkbaar niemand het. Ik snap het niet, hoor.

We hebben geulen langs de school opnieuw uitgegraven, om het water op te vangen. Dit was vorige week al gedaan door onze Leap-concurrenten, maar een regenbui had de geulen weer opgevuld. Persoonlijk had ik liever wat aan die halve klaslokalen gedaan. Maarja.

Tegen een uur of 3 werd het veel te warm om nog iets te doen. We kregen een dans- en zangvoorstelling van de kinderen en reden daarna terug naar het kamp. Daar aangekomen wilde ik mijn MP3-speler opladen, maar wat ik ook probeerde: de lader werkte niet. Chipszszsz. Toch niet voor niets die oplader gekocht? Dit was niet de enige pech vanavond. Toen ik nogal aan het lachen was om de altijd lachwekkende George, verschoof mijn contactlens naar mysterieuze plekken in mijn oog. Toen ik hem er eindelijk uit had, lag hij in twee stukken. En ik heb natuurlijk voor het eerst geen reservelenzen meegenomen. Tijdens het inpakken stond ik op het punt dit te doen, toen ik Bepaalde Stemmen in mijn hoofd hoorde zeggen dat ik altijd teveel ‘voor de zekerheid’ meeneem. Ach, die paar dagen zijn heus wel oké zonder een extra paar lenzen. Ik heb immers nog nooit zoiets meegemaakt in al die lensdragende jaren. Bij deze luister ik nooit meer naar dergelijke stemmen, want alles waar ik vooraf op ben aangesproken, heb ik tot nu toe nodig gehad!

* ‘Leuk’ om hierbij te vermelden is dat de kinderen de hele dag geen hap te eten en geen druppel te drinken krijgen. Simpelweg omdat het er niet is. En zeker niet genoeg.